Meike En Ariadne - 1 - Sex Verhalen

Meike En Ariadne - 1

... zachte stem “fijne dag”, en ik antwoordde stuntelig, en haastte me naar buiten.

Mijn eerste werkdag vloog voorbij, vol indrukken, vol informatie, vol nieuwe namen en gezichten. Er werd heel wat van mij verwacht, maar mijn nieuwe collega’s waren hartelijk en de flauwe grapjes over mijn accent bleven uit. Wat een opluchting, ik voelde mij een stuk zekerder, en toen ik thuis neerplofte op mijn bad was ik blij dat ik de stap genomen had. Ik appte mijn familie, stelde hen gerust, schonk mezelf een heerlijk glas rode wijn in en staarde moe maar voldaan in mijn luie stoel naar buiten. Het regende. En ook de mooie donkere vrouw kwam terug voor mijn geest, haar welgemeende warme glimlach en de donkere ogen. Tevreden ging ik slapen.

De volgende ochtend was ik weer vroeg wakker van het straatlawaai en stelde vast dat ik vergeten was koffie te kopen. Shit, ontbijt zonder koffie, het zwarte goud. Ik kreeg het idee dan maar vroeger naar de stad te gaan en weer koffie te drinken in hetzelfde café, dan kon ik ondertussen ook al mijn informatie en ondertekende papieren nog eens doornemen. Het begon weer te regenen, snel het café in , koffie besteld en een plaatsje gezocht. Voor de overige cafégasten leek het een saaie routine om daar ’s ochtends hun koffie gedachteloos naar binnen te slobberen. Ik voelde me een stuk zekerder, zocht weer een plaatsje, en toevallig zat de mooie vrouw er weer. Terwijl ik naar een laatste lege tafeltje liep kruisten onze blikken mekaar weer, we ...

... glimlachten en zeiden vriendelijk goedemorgen tegen elkaar. Ze las een tijdschrift. Ik dronk mijn koffie, en kon het niet laten soms even naar haar te gluren. En een paar keer keken we elkaar weer kort aan, glimlachten, en schonken weer aandacht aan ons leesvoer. Maar we groetten weer vriendelijk toen ik naar het reisbureau ging.

Vreemd, wat een intrigerende vrouw. Wie zou ze zijn ? Een expat ? Een mooie secretaresse van een stinkend rijke directeur van een verzekeringsfirma ? Ze had zeker smaak van kleden, en verzorgde zichzelf heel goed. Voor mij was mascara en een beetje lipstick al genoeg, en een verwoede poging mijn weerbarstige krullenbos in bedwang te krijgen. Maar wat een lieve glimlach …. Het deed iets met me.

Zo ging ik vanaf die dag mijn ochtendkoffie drinken in het café, en elke dag waren we openlijker vriendelijk tegen elkaar, maar zochten een eigen plaatsje. Op zondag had ik vrij, en ik miste het café zelfs, en de mysterieuze schoonheid.

Op maandag ging ik vol goede moed naar het café, waar het erg druk was, een horde Chinese toeristen was er neergestreken, geen leeg tafeltje meer te vinden. Bijna boos keek ik rond, zoekend, en gelukkig werd ik gewenkt door de mooie vrouw; ze gebaarde dat ik wel aan haar tafeltje kon plaatsnemen. Opgelucht wrong ik me tussen de Chinezen door en plofte naast haar neer, ik lachte breeduit naar haar. “Wat een drukte hè”, zei ze, “maar je mag gerust bij mij komen zitten”. Ze sprak keurig Nederlands zonderopvallend accent Ik was even ...