Mini - 106 - Sex Verhalen

Mini - 106

Nadat we hadden opgeruimd, zaten we lekker tegen elkaar aan op de bank. Joline met een notitieblokje op schoot. “Zo mevrouw… Hadden wij nog aanvullingen voor ons lijstje met gasten? We hebben nu: de directe familie met aanhang. Of doen we zonder aanhang?” Ze keek me laatdunkend aan. “Volgens mij maakt dat niets uit, slimmerikje.” “Oké, met aanhang dus. Als het toch niks uitmaakt… Dan DT: Theo en Gertie, jouw Backoffice, mijn Piraten. Nog meer lui uit Gorinchem?” Joline dacht na. “Chantal. Die heeft mij ingewerkt als receptioniste en is ook een vriendin geworden. En niet uit Gorinchem, maar wel belangrijk: een paar klas- en studiegenoten van mij. De namen zoek ik straks wel op.

“Oke. Dan mijn achterhoede: mijn groepscommandant uit Bosnië, en mijn groep uit Afghanistan. Allard, van Damen Shipyards… Betty en haar kinderen. Een paar studiegenoten… Gerard en z’n vrouw…” Joline keek me nadenkend aan. “Gerard??” “Het slachtoffer van die misplaatste grap op de TU in Eindhoven. Ik ben getuigde geweest bij hun huwelijk, met die blonde Zweedse dame. Ursulaa heette ze, geloof ik. Maar het is de vraag of zij willen komen; ze wonen nu in Amerika…” “Hé meneer, je vergeet degenen waarmee wij een uurtje geleden hebben lopen zweten in het bos: jouw loopgroep.”

Ik knikte. “Je hebt gelijk.” Joline keek me ondeugend aan. “Wát?” Ik kneep in haar been. “Je hebt gelijk, schat.” Ze knikte. “Dát hoort een meisje graag. Goed zo. Vooral mee doorgaan. De belangrijkste personen hebben we nu. Eens ...

... even tellen: 8 man directe familie. Daar komen nog wat ooms en tantes bij natuurlijk. Zo’n 17 man uit Gorinchem, inclusief Damen. Laten we zeggen 10 klas- en studiegenoten van ons allebei. De loopgroep: 10 mensen. Jouw militaire connecties: 14 man. In totaal bijna 60 mensen. En waarschijnlijk komen er nog wel wat bij.”

Ze keek me aan. “Kees… Weet je dat wij samen héél rijk zijn met zo’n vriendenkring?” Ik humde instemmend. “En weet je wat het mooie is? Met de meeste mensen, ook al heb je ze een jaar niet gezien, kun je het gesprek wat je de laatste keer voerde, gewoon weer oppakken alsof het gisteren was. Dát zijn vrienden.” Joline knikte langzaam en keek me aan. “Nooit zo bij stilgestaan dat we zoveel vrienden hebben… Dat is iets om dankbaar voor te zijn.”

Ze legde het lijstje op tafel. “En nu de locatie. Wáár wil jij trouwen, Kees?” Ik dacht even na. “Het maakt mij niet zoveel uit schat. Als jij maar ‘Ja, ik wil’ zegt.” Ze wreef zich tegen me aan. “Daar kun je van overtuigd zijn, wees maar niet bang vriendje van me. Maar het moet wel een mooie locatie zijn. Niet ergens in een betonzee midden in de stad... Wacht eens!”

Haar ogen begonnen te schitteren. “Geef mij die laptop eens aan…” Ze was even aan het ‘knoppenbonken’ en even later zag ik op de laptop een plaatje van een wit landgoed. “Dát wordt het, Kees! ‘Villa Klein Heumen’. Aan de Scheidingsweg in Nijmegen. Een va de officiële trouwlocaties van de gemeente Heumen, waar Malden onder valt.” Ik trok een wenkbrauw ...