Mini - 174 - Sex Verhalen

Mini - 174

Na het eten ruimden we samen de keuken even op.

Joline

giebelde: “Nu moeten we het tóch zelf doen… Je hulpje-in-de-huishouding Jolientje is er niet aan toegekomen. Rotkind.” “Niet zo boos zijn op dat meisje, schat. Wellicht heeft ze andere kwaliteiten.” Een ondeugende blik was het antwoord, met de woorden. “Zeker. Ze kan goed zuigen.” Ik schoot in de lach. “Kom hier maffe tut!” Ik trok Joline naar me toe en omhelsde haar. “Je hebt een heerlijk gevoel voor humor, schat.” Even stonden we te zoenen, toen maakte Joline zich los. “Kom, lekkere vent. Wat gaan we doen vanmiddag?”

Ik dacht even na. “Hebben we genoeg in huis voor het bezoek morgen? Volgens mij moeten we nog oliebollen hebben. Die ga ik zo meteen wel even halen. En nog wat knabbels voor bij de champagne.” Er trok een lachje over Joline’s gezicht. “Waar denk jij aan, mooie vrouw?” Ze gniffelde. “Ik zat me af te vragen of ik niet beter mee kon gaan. Voor hetzelfde geld loop je wéér tegen een vrouw aan die je mee naar huis wil nemen voor een kopje koffie.” Ik trok een strak gezicht. “Dan doe ik meteen mijn meer dan perfecte imitatie van een ijsberg, mevrouw. ‘Kees de ongenaakbare’. Hij die de polen laat bibberen van de kou. Don’t worry; koffie drink ik hier, in Malden of Gorinchem. En thee in Berg en Dal, speciaal voor Rob.”

Ze schoot in de lach. “Ik zie het voor me. Vlierbesmeuk zeker… Dan wordt je meteen van het balkon afgemieterd.” Haar gezicht werd peinzend. “Rob… Zou hij al een beslissing genomen hebben ...

... over Neddrill?” Ik dacht ook even na. “Waarom bel je hem niet? Als bezorgde teamleider Backoffice van Developing Technics of als nieuwsgierig zusje, net hoe het uitkomt…” Ze knikte. “Je hebt gelijk. Ze hebben er lang genoeg over kunnen denken.”

Even later klonk de stem van Rob. “Hee zus! Hoe is het in het diepe zuiden?” “Nog steeds wit, broertje. En zo te zien gaat dat de eerste tijd niet veranderen. Ik heb hier een prachtig uitzicht.” De stem van Melissa klonk. “Oh? Staat Kees in z’n nakie voor je?” Joline schoot in de lach en ik riep: “Dank je wel voor het compliment, zus!” We geinden nog even met elkaar, maar toen werd Joline serieus.

“Rob… Heb jij nog nagedacht over Neddrill?” Het was even stil. “Wij hebben sámen nagedacht, zus. Ongeveer één nanoseconde. En toen schudden we simultaan onze hoofden. Ik heb de firma gisteren netjes gebeld dat ik geen belangstelling had.” Ik stak mijn duim op. “Er staat hier iemand breed te grijnzen, Rob.” “Dat zal jij niet zijn zussie… Jij grijnst niet, jij lacht liefjes.” “Soms, Rob. Soms…” “Maar nu ik jullie toch aan de lijn heb, jongens: ik heb een serieuze vraag aan Kees.” Joline gaf mij de telefoon in handen.

“Brand los Rob.” Het was even stil en toen zei hij: “Hoe zou jij er tegenover staan als ik permanent bij de Piraten blijf?” Ik fronsde en zei aarzelend: “Zoals je weet heb ik een prima plaatsvervanger, Rob.” “Dat weet ik Kees. En ik wil Henk echt niet wegjagen. Maar ik zou de plek die ik nu heb wel willen houden. Bevalt me ...