Mini - 13 - Sex Verhalen

Mini - 13

Twee warme lippen op de mijne en gekriebel om mijn hoofd maakten me wakker. “Hé prins op het witte paard… overeind! Nu ben jij aan de beurt voor de roomservice!” Ik deed m’n ogen open. De blauwe kijkers van Joline waren vlakbij en keken me lachend aan. “Hmmm…. Je had gelijk gisteren! Dit is een prima manier van wakker worden… Goedemorgen schat!” Ik omhelsde haar en trok haar tegen me aan. “Lekker geslapen?” Ze knikte. “Prima slaapmiddelen heb jij: eerst wat lichaamsbeweging en dan een koude douche. En vanmorgen om acht uur werd ik lekker wakker van het getik van de regen op de ramen… Leuk gezicht om daarnaar te kijken. En toen keek ik naast me: nog veel leuker om naar te kijken!” Ik wreef even over mijn kin. “Zo’n ongeschoren kop?” Ze knikte en kuste me zachtjes. “Het is wel MIJN ongeschoren kop. Geen kwaad woord er over, of ik tover je terug in een kikker. En nu ontbijten, anders wordt het koud.”

Ze had een paar croissantjes uit de vriezer met kaas en ham gebakken, een thermoskan thee gezet en jus ‘d orange ingeschonken en we genoten lekker van ons ontbijtje. De regen was opgehouden en een waterig zonnetje scheen door de wolken. “Zullen we vandaag een stuk wandelen? Daar heb ik nou zin in!” Joline keek me verwachtingsvol aan. “Is goed… Waar?” Ze haalde haar schouders op. “Dat maakt me niet zoveel uit. Wel een beetje beschaafde paden, geen survivaltocht of zo.” Ik dacht even na. “Ken jij de Oirschotse Heide?” Ze schudde het hoofd. “Dan gaan we daarheen. Het zuidelijke ...

... deel bestaat uit bos, redelijke paden er in, mooi en rustig. Geen kans om te verdwalen, ik ken het op mijn duimpje. Wel stevige schoenen aandoen.” Ze knikte. “Oké, het wordt de Oirschotse Heide.”

Na het ontbijt kleedden we ons aan. Joline deed een groene lange broek aan met een paar stevige schoenen er onder. Een bruine coltrui en een donkergroen vest completeerden het geheel. “Helemaal in camouflage!” lachte ze. Ik schudde mijn hoofd. “Dan zou je je blonde krullen ook moeten verven… Doe dat maar niet, dat is zonde.” Ik pakte een rugzak in. Een paar koeken, een fles water, twee dunne poncho’s, zakmes, EHBO-doosje en een kompas. Joline stond het aan te kijken. “Waarom neem je al die zooi mee?” “Omdat je nooit weet wat je tegenkomt… Als je overvallen wordt door een stortbui, als je je enkel verzwikt, tóch de weg kwijtraakt of een everzwijn tegenkomt of gewoon honger krijgt, dan heb je ten minste het gereedschap om jezelf te helpen.”

Joline keek zuinig. “Ik begin een beetje wantrouwig te worden, ridder. Je hebt spullen bij je om een mammoet te doden en te slachten…” “Ridders doden geen mammoets. Ridders doden draken, en die wonen niet op de Oirschotse Heide, maar in Wageningen. Twee stuks, die ernstig op elkaar lijken. Maar die dood ik niet, dan krijg ik ruzie met een heks.” Ze schoot in de lach. “Zeker weten! Nou, ben je er klaar voor, dan gaan we. Ik heb er zin in.” We vertrokken en om elf uur later stonden we aan de westrand van de Oirschotse Heide. Joline bleek ook een ...