De tuinjongen - Sex Verhalen

De tuinjongen

... meeste werk in de tuin doet, maar in de schuur staat alle apparatuur, die je daarvoor nodig hebt."

"Zou ik de tuin wel even mogen zien, mevrouw?"

"O ja, natuurlijk. Het is heerlijk weer, dus we kunnen ons gemak ervan nemen. Heb je haast, Hans?"

"Nee mevrouw, ik heb het hele weekend vrij."

Ze tikte mij even vertrouwelijk op m'n knie en zei:

"Als je voor mij gaat werken, heb ik liever dat je me bij mijn voornaam noemt, Hans. Ik heet Jeanne."

"Dat zal even wennen zijn, mevrouw." aarzelde ik.

"Waarom? Omdat ik oud genoeg ben om je moeder te kunnen zijn?" glimlachte ze, haar hand weer even op mijn knie leggend.

Ik vond haar al direkt aardig, omdat ze zo vertrouwd met me omging, alsof we elkaar altijd al hadden gekend.

"Nou ja, eigenlijk wel."

"Vind je mij oud?" vroeg Jeanne vriendelijk, "Hoe oud schat je me, Hans. Eérlijk."

Ik keek haar even aan en, zonder dat ik het van plan was, liet mijn ogen even over haar figuur dwalen; dat mocht er zijn. Kennelijk had zij dat in de gaten, want ze ging rechtop zitten, waardoor haar borsten parmantig naar voren staken. Ik realiseerde me dat ze, zeker voor een vrouw van haar leeftijd, gewoon mooi was en weer zou ik haar wel eens onder de douche willen zien. Ongetwijfeld zouden haar borsten dan wel wat minder vooruit steken, maar daarom kon ze nog wel een mooi lijf hebben. Volgens mij begon ik een beetje geil op deze vrouw te worden, maar ik besloot dat maar gauw te vergeten; het zou vanavond wel weer handwerk ...

... worden.

"Vijfenveertig." antwoordde ik op haar vraag. De meeste vrouwen zijn nogal gevoelig op het punt van hun leeftijd, dus ik hield het maar aan de voorzichtige kant.

Ze kneep me even bijna vriendschappelijk in mijn knie, glimlachte tevreden en zei:

"Dank je voor het compliment, jongen. Ik ben helaas al vijftig."

"Echt waar?"

"Ja jongen, echt waar, helaas." Haar hand lag nog steeds op mijn knie en ik betrapte me erop, dat ik het niet eens onprettig vond. Ze bekeek me even welwillend, maar de blik in haar ogen herkende ik niet, toen nog niet.

"Zullen we dan zo de tuin maar even gaan bekijken?" stelde ze voor. Ze haalde haar hand van mijn knie, maar die had ze er nog wel even mogen laten.

"Dat is goed, Jeanne." Ik moest er nog bewust aan denken haar bij haar voornaam te noemen, en het was nog wel even wennen.

"Vind je het goed, dat ik even iets luchtigers aantrek? Ik wist dat er vandaag sollicitanten konden komen, dus moest ik wel een beetje fatsoenlijk gekleed zijn. Maar dit is me eigenlijk te warm om in de tuin mee rond te lopen, gezien het weer van vandaag."

"Ja, het is inderdaad nogal warm. Om die reden ben ik ook niet in de korte broek gekomen, wat ik met dit weer veel liever had gedaan. Maar waarom vraag je mij of je iets luchtigers aan mag trekken? Je bent hier in je eigen huis."

"Jawel," glimlachte ze, met weer die hand net lang genoeg op mijn knie, "maar een mens moet altijd rekening met zijn gasten houden. Heb jij het niet warm in die ...