Bank - Sex Verhalen

Bank

Met een vermoeide, maar tevreden glimlach schud ik de laatste klant de hand. Het is nu bijna leeg op de beurs in Toronto, de laatste bezoekers verlaten de hal en de standhouders ruimen hun spullen op. Ook ik ben bezig mijn folders en presentatieartikelen bij elkaar te ****n. Relatiegeschenken en brochures verdwijnen in een doos, ik verzamel de gebruikte koffiekopjes en breng die naar de bar. Ik raap wat papiersnippers op, haal de posters van de prikborden, en klap mijn laptop dicht. Nog een laatste inspectieronde, en met een paar zware tassen loop ik richting uitgang. ‘Here, let me help you’, hoor ik iemand zeggen. Mijn buurman, de standhouder naast me, steekt een helpende hand uit. Ik schenk hem een dankbare glimlach, en geef hem een zware tas. ‘Doe die andere ook maar. Staat je auto ver weg?’ ‘Valt mee,’ zeg ik. Samen lopen we de frisse avondlucht in, en ik haal diep adem. Heerlijk, die koele lucht, na drie dagen gefilterde beurslucht. We zetten de tassen achterin de auto. Eigenlijk wil ik het liefste mijn bed in, maar ik vind het sneu om hem nu weg te wuiven, en bied hem dus iets te drinken aan. ‘Goed’, zegt hij opgewekt. ‘Nog even mijn eigen spullen opruimen’. Ik zeg dat ik aan de bar op hem wacht. Eerlijk gezegd heb ik nu wel zin in een afzakkertje.

Ik bestel alvast een rosé, en installeer me in een gemakkelijke fauteuil. Mijn keurige mantelpakje voelt nu stijf en onprettig aan, ik had nu liever mijn vertrouwde spijkerbroek en gympen aan. Als compromis schop ik mijn ...

... hakken uit en trek ik mijn benen onder me op de stoel. Als Jack, mijn buurman, terugkomt, begroet ik hem met een lome glimlach. ‘Nog één?’ vraagt hij, wijzend op mijn bijna lege glas. Welja. Hij bestelt een whisky, en we kletsen wat na over de afgelopen dagen. De zaken zijn goed gegaan, ik heb wat nieuwe opdrachten binnen gehaald en heb mijn portfolio meermalen kunnen presenteren. Ook voor Jack waren het nuttige dagen, en we proosten op elkaars succes.

Om ons heen zijn de laatste medewerkers bezig met opruimen, en ineens gaan overal de lichten uit. We zijn te verbaasd om een protest te roepen, en giechelig van de alcohol proest ik het uit. Jack grinnikt. Het is volkomen donker om ons heen, ik voel op de tast naar het tafeltje voor ons om mijn glas weg te zetten. Nu mijn schoenen nog zien te vinden. Na een wat lacherige zoektocht over het donkere tapijt, waar mijn zwarte schoenen natuurlijk compleet onzichtbaar op zijn, geven we het op. Jack grijpt mijn hand en leidt me naar de uitgang. Tenminste, hij is er zeker van dat het die kant op is, maar na een paar stappen al stoot hij tegen een lederen bank aan en vallen we over elkaar heen. Een onbedaarlijke lachkriebel stijgt in me op, zeker als we bij het opstaan opnieuw struikelen en half op de bank terechtkomen. ‘Een complete mission impossible’, bromt Jack. Hij doet geen poging weer op te staan, maar schopt zijn schoenen uit en trekt me bij hem op de bank. ‘Die uitgang gaan we niet meer vinden, dus maken we er hier maar het ...