Stephanie 1 - Sex Verhalen

Stephanie 1

... blijft Pim zichzelf voorhouden, als hij zichzelf nogmaals vastpakt. Zijn gedachten zijn al snel weer bij haar en als zijn zaad over zijn hand golft, sluimert hij in en droomt onrustig. Hij moet iemand vinden, maar niemand wil hem helpen om erachter te komen wie het is. Tussendoor wordt Pim verschillende keren wakker en kan het niet laten weer aan Staphanie te denken. Uiteindelijk heeft hij meer wakker gelegen dan geslapen, als hij ‘s morgens uit bed stapt en vraagt zich af hoe hij de dag door moet komen.

Als Pim de dag erna weer boodschappen moet doen, komt hij, zoals altijd, langs het parkje en ziet dat Stephanie er weer zit, op de bank bij de vijver. Stephanie ziet hem ook en zwaait naar hem. In zijn hoofd zegt hij tegen zichzelf dat hij door moet lopen, maar zijn voeten stappen al op het knarsende grind, dat op het pad ligt, dat het park in loopt. Als hij bij de bankjes aankomt gaat hij naast haar zitten en vraagt:”Gaat het inmiddels een beetje beter?” “Ja, man!” zegt ze enthousiast, “Ik heb echt zoveel gevonden wat ik echt helemaal in mezelf herken, ik heb de hele nacht zitten lezen. Het voelt zo goed om te weten dat ik niet de enige ben, ik ben al twee dagen zo vrolijk.” Stephanie heeft een stralende lach op haar gezicht, als ze dit zegt. “Blij te horen,” zegt Pim met een glimlach, “Ik dacht al wel dat het je best eens zou kunnen helpen.” Stephanie begint te vertellen over wat ze allemaal heeft gevonden en al snel zijn ze geboeid in gesprek. De tijd verstrijkt en het ...

... is al veel later als Pim merkt dat de zon al laag staat en vurig rood kleurt. “Sorry, Stephanie,” zegt Pim, “Hoe gezellig het ook is, ik moet echt boodschappen gaan doen.” “Ja, ik begrijp het,” zegt Stephanie en geeft Pim een knuffel en een kus op zijn wang. Ze stapt op haar fiets en draait zich dan om. “Ik zou graag nog eens verder praten,” zegt ze, “Kunnen we iets afspreken? Of wil je dat niet?” ‘Zeg nee!’ denkt Pim, ‘dan kan er ook niks fout gaan’ en hij zegt:”Ja, dat is goed. Wanneer zou je tijd hebben?” “Vanavond?” zegt ze schuchter en kijkt verlegen. ‘Niet doen! Oen! Oen! Oen!’ galmt het door Pims hoofd. “Waarom ook niet,” zegt hij, “het weekend is nu toch begonnen. Ik woon in de Dalmanstraat, op nummer achttien.” “Grappig,” zegt Stephanie, “zo oud ben ik.” Ze kijkt naar de grond als ze dit zegt. Ze stapt op haar fiets en begint te rijden. “Tot straks,” roept ze achterom. Pim zwaait nog een keer en loopt, enigszins verbijsterd, naar de supermarkt. Hij kan niet ontkennen dat hij zich opgelucht voelt. Ze is dus achttien. Dan hoeft hij zich ook niet schuldig te voelen. En ze komt vanavond langs. Pim vindt dat hij dan best een flesje wijn mee kan brengen, een paar glaasjes kan toch geen kwaad. Eenmaal thuis trekt hij de fles wijn open om te ademen, pakt wat eten, wat hij staand snel naar binnen werkt en stapt dan onder de douche. Pim heeft zich nog maar net afgedroogd, als de bel gaat. Hij slaat een handdoek om en loopt snel naar de deur. Het is Stephanie. “Sexy!” lacht ze ...