Een relationele Rollercoaster 1 - Sex Verhalen

Een relationele Rollercoaster 1

... fietst. Af en toe demarreer ik bij wijze van plaagstootje van haar weg. Steeds weer pareert zij mijn versnellingen en fiets zij kort daarop weer hijgend naast mij. Het is boven op de Fromberg dat ik roep, "wie het eerst beneden is!" Nog voordat ik ben uitgesproken, gaat zij in de pedalen staan en sprint van me weg. Dat kan ik natuurlijk niet op me laten zitten. Met ware doodsverachting zet ik de achtervolging in. Al in de bocht voor het lange rechte stuk naar beneden ben ik bij haar en haal ik haar in. Nog voordat ik de tegenligger zie, hoor ik Tineke schreeuwen. Ik trek mijn stuur om en voel nog net hoe mijn voorwiel een bermpaaltje raakt. Ik wordt over het stuur van mijn fiets gelanceerd en kom met een hevige klap in de berm terecht. Een hevige pijnscheut trekt door mijn lichaam. Ik wil opstaan, maar mijn lijf gehoorzaamd niet. Met dat ik in het bezorgde gezicht van Tineke kijk ontploft een fel wit licht in mijn schedel.

Heel langzaam trekt het felle licht weg en wordt de pijn minder. "Gaat het een beetje, John?" "Een beetje! Kun je me helpen met opstaan?" Terwijl ik ondersteund door Tineke overeind krabbel kijk ik naar mijn fiets. "Daar kom ik niet ver meer mee." Tineke lacht. "Niet ver? Geen meter zul je bedoelen." Nadat zij mij naar een bank c.a. 100 meter verderop heeft begeleid, haalt ze een voor een onze fietsen op. "Wat dunkt je? Zal ik je auto halen, dan kun jij nog even van het mooie uitzicht genieten." "Het uitzicht op jou in je zwarte fietslegging gehulde ...

... kont was anders ook niet te versmaden." Ze kijkt me lachend aan. "Als dat zo is, waarom heb je me dan als een kamikaze piloot ingehaald!" Nadat Tineke is weggefietst inspecteer ik mijn lichaam. Mijn fietskleding kan zo in de kliko en nu de adrenaline uit mijn lijf trekt voel ik de pijn van de schaafwonden des te meer. sneller dan verwacht stopt Tineke mijn Auto in de kleine parkeerhaven vlakbij de bank. Samen bevestigen we mijn fiets op de drager. Als vanzelfsprekend kruipt zij achter het stuur en stuurt op huis aan. "Drink je zo nog een glas thee met ons, dan verzorg ik je wonden?" Ik denk even na. "Graag. Mieke is werken, voor half vijf is zij niet thuis." "Dan drinken we de thee bij jou, dan verzorg je daar! Dries verwacht ons nog niet terug voor de uitvaart. Bovendien ben ik nog niet in de stemming voor zijn cynisme."

"Pak mijn fiets er ook maar af!' "Maar …" "Ik fiets die paar kilometer naar huis wel. Als Dries al wat vraagt zeg ik hem gewoon dat jij na je val niet in staat was nog zelf auto te rijden." Ik ken onze vriendin niet meer terug." Ik heb haar nooit eerder op een leugentje, hoe klein dan ook, kunnen betrappen." Ze ziet mijn twijfels . "Sorry John, ik weet het. Sinds hij gepasseerd is bij de promotie en nota bene, een jongere vrouw, zijn baas is geworden put hij zich uit in gejammer en cynisme. Maar ik ga niet met mijn schoonmoeder mee. Ze sterkt hem zelfs nog in zijn egocentriciteit en zelfbeklag. Alsof hij de eerste en enige medewerker is die bij een promotie ...