Juf Annemie vindt troost - Sex Verhalen

Juf Annemie vindt troost

... om af te koelen en dat is niet echt gelukt, zou ik denken.”

“Oh… dat? Nou, geef me dan nog maar een colaatje.”

“Goed, maar zullen we er dan even makkelijk bij gaan zitten in de woonkamer?” vroeg ze.

Nadat Iris onze glazen had bijgevuld nam ze naast me plaats op de bank en de volgende minuten namen we draad van het gesprek op het terras weer op. We praatten allebei vrijuit over ons wederzijds verdriet, over het eenzaam zijn en over het onbegrip van de mensen om je heen waar je na verloop van tijd onvermijdelijk mee te maken kreeg. Dus ook voor mijn frustratie over het gebrek aan geduld en begrip vanwege sommige van mijn collega leerkrachten op school vond ik bij haar een klankbord. Iris was het luisterend oor dat ik al zo lang zocht en blijkbaar was dat andersom ook minstens voor een deel zo. Het gesprek had zo’n troostend effect op me dat ik het niet eens abnormaal vond toen Iris strak tegen mij aan kwam zitten. Op het moment dat ze mijn hand pakte en haar vingers tussen de mijne vlocht, leek ook dat er gewoon bij te horen. Zodra ze haar andere hand strelend over mijn dijbeen begon te bewegen, kwam echter ook dat ‘andere’ weer om de hoek kijken. Zeker toen ze haar hand naar de binnenkant van mijn dij bewoog en haar streling een intiemer karakter kreeg. Meteen begon er opnieuw een inwendig alarmbelletje te rinkelen. Ik ging zowaar aan het huiveren en dat ontging Iris niet. Ze keek me weliswaar lief maar tegelijk ook indringend aan en met lichtjes getuite lippen boog ...

... ze naar me toe. Onzeker over wat een nieuwe zoen van haar bij me teweeg zou kunnen brengen, draaide ik me van haar af. Ik trok mijn hand uit de hare en kruiste mijn armen in een afwerend gebaar voor mijn borst. Twee seconden later lag haar arm om mijn schouder en haar warme adem streelde mijn wang.

“Annemie...?” fluisterde ze, “vond je het zo erg om mij te kussen?”

“Nee,” fluisterde ik terug, zonder dat ik haar aan durfde kijken. “Het… het is alleen zo dat het gevoel dat ik daarbij heb me een beetje overrompelt. Ik heb nu eenmaal niet zo vaak iets gehad met een vrouw...”

In plaats dat ze afstand van me nam, bracht ze haar hand onder mijn kin en dwong me om haar aan te kijken. Meteen daarop wurmde ze haar vingers opnieuw tussen de mijne.

“Annemie, je mag me vertrouwen. We hoeven niets te overhaasten en ik beloof je dat ik heel teder voor je zal zijn.”

Ik wist dat ze het meende en ik wilde haar wel geloven, maar de twijfel bleef. Was ik na al die tijd wel klaar voor deze stap. De signalen die mijn lichaam uitstuurde waren duidelijk, maar wat met de morele bezwaren in mijn hoofd? Terwijl ik het begin van een afweging maakte, schoot me nog iets anders te binnen.

“Iris, ben je niet bang dat ik veel te oud voor je ben? Mijn lichaam is niet meer...”

Wat ik verder ook had willen zeggen, door een vinger op mijn lippen te drukken, legde ze me het zwijgen op.

“Nee, Annemie,” zei ze, begeleid door een warme glimlach. “Zit daar maar niet over in want ik val juist op ...