-
Bakkersjongen - 20
Datum: 27-6-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
20: Het moment van de waarheid - Ik stak de sleutel in het gat. Ik wachtte nog even. Ik had het kleine beetje licht onder de deur gezien en wist dat ze nog wakker was. Ze zat vast op met te wachten. Want zo was ze gewoon. Als ik laat was, wat bijna nooit gebeurde, bleef ze altijd op. Omdat ze bang was dat er iets kon gebeuren. En nu was er iets gebeurd. Iets wat ze vast nooit voor mogelijk had gehouden, iets wat ze naar alle waarschijnlijkheid al wel een vermoeden van had. Want ik en Manon hadden toch weer elkaars affectie voor elkaar opgebiecht. Ze had deze keer niet gezegd dat ze van me hield. Maar de gevoelens waren stek en voelbaar aanwezig geweest. Er was een hoop voelbaar geweest… - Ik draaide de sleutel om, nam nog een keer diep adem en stapte binnen. Ze zat op de bank tv te kijken met een dekentje om haar heen en keek meteen lief om toen ik door was gelopen. Ik had er lang over gedaan om thuis te komen in de hoop met iets zinnigs binnen te komen. Maar ik wist niet wat ik moest zeggen. Ze glimlachte nog lief naar me. Het brak m’n hart. Ik keek op haar neer en knikte alleen. ,,Waar was je?’’ vroeg ze zachtjes. Ik kon haar niet meer aankijken. ,,Nog even wat drinken met Manon.’’ zei ik alleen. ,,Was het gezellig?’’ vroeg ze me nog. Dat wist ze natuurlijk al. ,,Luister, Tessa…’’ begon ik maar eindigde met een zucht. Ze keek me al wat zorgwekkender aan. Ik keek haar kort aan en schudde daarna m’n hoofd. ,,Wat dacht je nou om mij met haar achter te ...
... laten?’’ verweet ik haar meteen. Dat had ik zeker niet van te voren verzonnen, en nu ik het mezelf hoorde zeggen, schrok ik er van. Het was wellicht niet handig, maar wel toevallig. Ik had ook gewoon niet tegen Manon kunnen zeggen dat ik haar mooi vond. Daar speelde Tessa verder geen rol bij. Tessa hoorde me aan en zweeg. Ze bleef naar me opkijken en ik kreeg het er alleen maar moelijker onder. En dus hield ik vol. - ,,Je weet het toch… je weet toch dat ik haar…’’ Ik durfde het haar niet te zeggen. Maar ja, ze wist het immers al. Ik keek haar weer aan en zag haar uit onbehagen haar lippen op elkaar drukken. Haar donkere ogen stonden hard, maar ze leek verder niet kwaad te worden. Nog niet, althans. ,,Dit hadden we toch niet afgesproken…’’ jammerde ik nog, alsof het nog steeds haar fout was. Ik wist het gewoon niet meer. ,,Het spijt me.’’ zei ik haar wel. - ,,Hoe was de film?’’ vroeg ze, haar stem kraakte iets. Dat wilde ze vast niet weten. ,,Tes…’’ Ik wachtte even. ,,Hoorde je me?’’ Ze knikte naar me. ,,Het geeft toch niet.’’ zei ze zachtjes, maar daar geloofde ik niets van. ,,Tes…’’ begon ik weer, verbijsterd over haar reactie. ,,Is toch zo.’’ kwam ze iets feller over. ,,Wat is zo?’’ vroeg ik haar meteen. Een stilte volgde weer even. ,,Dat het goed is.’’ zei ze dan alleen. Zoiets had ze al veel eerder gezegd. Maar als het echt goed was, waarom is het er dan nooit van gekomen? ,,Je weet dat het niet goed is. Ik weet niet eens wat ‘het’ is.’’ ...