In De Broekjes,... - Sex Verhalen

In De Broekjes,...

... mijn harde lul in mijn hand boven een pornoblad neukbewegingen te maken! Hoe diep kan je vallen? Ik verstijfde compleet. En om andere redenen dan een halve minuut voordien. Het enige wat bewoog was mijn scheve toren van Pisa die in een mum van tijd instortte en op de foto viel. Ik kon niet meer bewegen. Ik durfde zelfs niet kijken naar Lydia die in de deuropening stond. Zij moet toen vooraan in de veertig zijn geweest. Ze had kort rood haar en een bruine huid. Ik kwam haar wel eens tegen in de fabriek. Felle rode lippen. Veel zwart rond de ogen. Grote ronde oorbellen.Met haar brede heupen, dikke kont en volle tieten. Lydia’s lichaam zat altijd gespannen in een strakke jurk en een even strak hemdje. Alsof ze ieder ogenblik naar een receptie moest vertrekken. Met haar manier van stappen op haar hoge zwarte open schoenen had ze iets hooghartigs. Telkens ik haar zag, had ik het gevoel dat ik nooit voldoende man zou worden voor een vrouw als zij. En dan dit nu!

Ik staarde naar de opengesperde kut in het tijdschrift en zag hoe er wat geil uit mijn slap geworden lul naartoe stroomde.

‘Je vind het blijkbaar echt lekkerder met een stuk papier, hé?’, zei Lydia spottend maar vreemd genoeg niet vernederend. Ze leek het eerder grappig dan aanstootgevend of choquerend te vinden. Het was de zachtheid in haar stem die me langzaam tot mezelf deed komen, maar ik moet van schaamte zo rood als een tomaat zijn geweest. Ik voelde dat mijn ogen nat werden. Dit was hoe dan ook het absolute ...

... dieptepunt van mijn bestaan. Hier raakte ik nooit meer uit. Was ik op straat geweest, ik had me met plezier voor de eerste de beste voorbijrijdende auto geworpen! Ik moet daar echt als een hoopje ellende hebben gestaan, want plots stond ze naast me. Ze wreef me vriendelijk over mijn rug.

‘Ach, jongen toch! Zo erg is dat allemaal niet! Ik heb hier al zoveel gezien, met al die kerels! ‘

Ze wees even naar mijn kruis: ‘Steek die maar weg nu.’

Ik voelde me overrompeld door haar begrip en deed onmiddellijk wat ze vroeg.

‘De eerste keer dat je in een fabriek werkt?’

Ik knikte van ja.

‘Misschien de eerste keer dat je dit soort boekjes ziet?’

‘Euh… zoveel heb ik er... nooit gezien...’, zei ik beschaamd.

‘En wat vind je ervan? Zie je dat soort foto’s graag?’

Haar vraag overviel me. Ik wist niet dat je hier over kon praten. Ik had er ook geen woorden voor.

‘Euh… ik weet het niet… misschien… niet alles… ja… nee…’

Ze wandelde naar het koffieapparaat.

‘Koffie?”

‘Euh… nee… ja toch…!

Je kon er dus zelfs bij de koffie over praten!

‘Je weet niet of je de foto’s mooi vindt, maar ze winden je wel op?’

Ik kon niet liegen tegen haar: ‘Ja, dat wel… Ik kan er niet meer van slapen’, biechtte ik stamelend maar oprecht op.

Ze bekeek me met moederlijke blik: ‘Je trekt je dus af als je eraan denkt.’

Het was alsof alle deuren in mij opengingen. Hoe kon je dit zo normaal zeggen?

‘Maak je daar geen zorgen over. Dat is normaal voor een jonge kerel. Het ...