Alleen op backpack vakantie door Europa. Deel 1 - Sex Verhalen

Alleen op backpack vakantie door Europa. Deel 1

... zonder Tsjechische Kronen, zonder slaapplek.

Ik denk dat dit de halte is waar ik eruit moet, al herken ik niks van de letters op de informatieborden en kan ik de gesproken boodschap in deze bus al helemaal niet verstaan. Toch besluit ik om maar uit te stappen. De dame die mij bij de toeristeninformatie op het station heeft geholpen om een hostel te boeken en een kaartje voor de bus te kopen zei immers dat ik er na zeven stops uit moest gaan.

Ik sta midden in wat lijkt op een wijk ver van het centrum van Praag. Ik kijk naar de route die de dame van op het station op mijn kaart heeft getekend en begin te lopen. Het is ontzettend warm om met een backpack en handtas door de heuvelachtig wijk te slenteren opzoek naar het hostel. Ik voel mezelf een grote waterval van zweet. Af en toe loopt er een straal zweet van mijn voorhoofd of onder mijn oksel weg. Zelfs zonder slipje voel ik dat zelf mijn kruis en billen nat zijn van het zweet.

Als ik midden in een straat, die er totaal niet uitziet alsof er een hostel gevestigd is, toegeef dat ik verdwaald ben gooi ik mijn backpack af. Mijn jurkje kleeft aan mijn rug en het kan niet anders dan dat er een grote zweetplek zichtbaar is. Ik zak met mijn benen gespreid neer naast de backpack. Ik doe heel even mijn grote pilotenbril af om het zweet van mijn gezicht te wrijven, maar doe de zonnebril snel weer op als het felle zonlicht in mijn ogen prikt.

Een man die op een of andere manier zonder te zweten in een lange jeans en ...

... Navy-blauw overhemd de heuvel op loopt kijkt mij vragend aan. Hij zegt iets in het Tsjechisch. Nu kijk ik hem vragend aan. In gebroken Engels vraagt hij of ik verdwaald ben. Ik knik, spring overeind en laat hem de kaart met de naam en het adres van het hostel zien. Hij kijkt een paar keer naar de kaart en om zich heen, voordat hij antwoord dat het in het gebouw moet zijn waar we voor staan. Ik draai mijzelf om een kijk naar het gebouw, welke er niet uitziet als een hostel. De man bevestigd direct mijn gedachten en weet mij duidelijk te maken dat er geen hostel in deze buurt zit en ook al zeker tien jaar niet meer gezeten heeft.

Terwijl ik mijn jurkje los trek van mijn rug en mijn handtasje recht hang, bekijk ik de man nog eens goed. Hij heeft kort haar dat doorloopt in zijn flinke stoppelbaard, een redelijk grof gezicht, maar prachtige diepe kastanje bruine ogen. De man vraagt waar ik vandaan kom. Ik vertel hem dat ik een Nederlandse ben en vertel hem over mijn reis. Hij verteld dat hij half Tsjechisch, half Spaans is. Én dat hij samen met zijn ex-vrouw een bed & breakfast had aan het einde van de straat. Zijn vrouw is bij hem weggegaan, wat ook het einde van de b&b betekende, ten minste hij ontvangt er geen gasten meer, maar alles staat er nog wel. Hij doet mij het aanbod om er een nachtje te blijven slapen, zodat ik kan bijkomen, kan douchen en een goede slaapplek voor de komende dagen kan vinden. “Oja, mijn naam is Carles trouwens, aangenaam!”, eindigt hij zijn ...