Spelletjes van Jolijn - 10 - Sex Verhalen

Spelletjes van Jolijn - 10

... reisgenoot bij.

Daar kwam ze aangelopen. Ze had mij blijkbaar al eerder gezien. Feline was wat ik een wulpse vrouw zou noemen. Absoluut niet dik; ze had een prima figuur. Goedgevuld zeg maar. Een goede kont en een weelderige voorgevel. En altijd netjes gekleed. Zoals ook nu; ze droeg een strak donderblauw mantelpakje met een witte blouse eronder. Mensen die haar niet kenden, zouden haar zo voor een stijlvolle stewardess aan kunnen zien, bedacht ik. We groetten elkaar. Feline bleek er enorm veel zin in te hebben, net als ik trouwens. We praatten wat, en besloten maar direct in te checken. En daarna praatten we verder, al wachtend tot het boarding tijdstip was aangebroken. Feline bleek in de tussentijd haar beeld van een vlotte en charmante dame volledig waar te maken; ons gesprek liep als vanzelf. Daarbij spraken we niet alleen over het werk, maar ook ons privéleven kwam aan bod. Ik vertelde over mijn thuissituatie, over Helen en mijn zoontje. Feline bleek een vriend te hebben, maar kinderloos te zijn. Een half uurtje later betraden we ons vliegtuig, en kort daarna hingen we in de lucht, onderweg naar Rome. Ook onderweg bleken Feline en ik nog genoeg te bespreken te hebben, dus reis leek voorspoedig te gaan. Maar niet voor Feline, die tegen het einde van de reis begon te klagen over last van haar rug. Dat werd gaandeweg alleen maar erger, en het verstellen van de stoel bleek ook niet te helpen. Gelukkig landden we kort daarna op Fiumicino Airport, en na het ophalen van ...

... onze bagage namen we de taxi naar ons hotel, dat gelegen was aan de rand van het centrum. Feline bleef echter maar last houden van haar rug. We checkten in bij ons hotel, en we spraken af dat Feline een uurtje op bed ging liggen in de hoop dat haar rugpijn zou wegtrekken. Daarna zouden we gezamenlijk wat gaan eten, in de binnenstad.

Toen ik een uurtje later op Feline's kamerdeur klopte, bleek het nog niet veel beter. Ik vroeg haar of een hapje eten in de stad dan nu wel zo handig was, maar Feline was duidelijk: "Ik moet toch echt wat eten. Ik neem een pijnstiller, en dan zien we straks wel verder." En zo geschiedde. Ergens in de straatjes tussen het Pantheon en de Piazza Navona deden we ons tegoed aan een heerlijke pasta. De pijnstiller deed zijn werk, en de Feline zonder rugpijn was wederom een leuke gesprekspartner. Gevoed door meerdere glazen Chianti hadden we de grootste lol samen. Ik had zelfs even proberen te flirten met haar, maar daar was ze helaas niet echt op ingegaan. "Een trouw typetje", had ik dus geconcludeerd. Inmiddels was het tijd om terug te lopen naar het hotel, want dat was nog een flinke wandeling. Maar onderweg speelde Feline's rug opnieuw op. De pijnstiller moet uitgewerkt zijn, concludeerden we. En hoewel de wijn enigszins verdoofde, vreesde Feline het ergste voor de nacht. Ik stelde voor dat Feline zo meteen in haar hotelkamer eerst maar eens een hele hete douche zou nemen. "En als dat niet helpt, kom je ik je rug nog wel even masseren", zei ik ...