Juf Annemie in Italië - Sex Verhalen

Juf Annemie in Italië

... schreeuwend, stuipend en krampend, zo totaal als… Ja, als een ultieme exponent van de Bourgondische levenswijze die wij onze zuiderburen maar al te graag toedichten.

“Annemie?”

“Hmm..?,” knorde ik, zalig nagenietend in de armen van de vrouw die mij de geneugten van de lichamelijke liefde had doen herontdekken.

“Wat zou je ervan denken om vannacht bij me te blijven?”

Ik ben gebleven. Ook de volgende dag en de daaropvolgende nacht was Chantals appartement ons liefdesnestje, waar we ongestoord telkens opnieuw weer konden opgaan in elkaar. Mijn hotelkamer zag ik pas terug op de ochtend van de terugreis. Terwijl ze me hielp inpakken spraken we af dat zij volgend jaar bij dat tegenbezoek niet op hotel zou gaan, maar bij mij thuis te gast zou zijn.

Bij de autocar gekomen, moesten we wel afscheid nemen. Terwijl we elkaar innig omarmden, zag ik hoe achter het raam van de bus Yvonne mijn andere collega Maris aanstootte en naar ons wees. Het weerhield me er niet van om met Chantal mee te gaan toen ik het puntje van haar tong op mijn lippen voelde. Onze zinnenprikkelende afscheidskus onder het oog van mijn collega’s was intens en duurde wellicht onfatsoenlijk lang. Het speelse tikje op mijn bips ...

... dat ze me tijdens het opstappen gaf, brandde na op mijn huid tot ik me achteraan in de bus op een lege bank liet vallen. Behaaglijk strekte ik me uit, de vorsende blikken van mijn medereizigers negerend. Ach, ze konden me wat. Ik was hen immers geen verantwoording verschuldigd… mijn man wel… Ik besefte dat ik voor het eerst in twee dagen weer eens aan hem dacht.

Arie… tja, hem zou ik wél alles opbiechten. Ik was nu al benieuwd naar zijn reactie. Maar dat niet alleen. Minstens even benieuwd was ik of deze Italiaanse passage mij definitief van mijn vaginale droogheid verlost zou hebben en of ik voor mijn lieve man weer de vrouw zou kunnen zijn die hij verdiende. Hij zou het vast niet erg vinden om niet langer zijn toevlucht te moeten zoeken in een nachtelijke geile

met onbekende dames. Ik hoopte het, uit de grond van mijn hart zelfs. In de eerste plaats voor mijn liefhebbende echtgenoot, maar eerlijk is eerlijk, uiteraard ook voor mezelf.

Chantal was nergens meer te bekennen op het moment dat de autocar zich in beweging zette. Een soort lome moeheid deed me wat onderuit zakken. Ik kon maar beter eerst wat proberen te slapen, want dat was er de voorbije achtenveertig uur wel wat bij ingeschoten.