Mini - 39 - Sex Verhalen

Mini - 39

De woensdag ging vlot voorbij in Gorinchem. ’s Middags wipte ik even bij Theo naar binnen om te praten over de problematiek van Team Drie: een mogelijke overplaatsing van een van de teamleden. Theo hoorde me aan. “Kees, als jij vind dat je niemand kunt missen…” Ik schudde mijn hoofd.

“Theo, niemand is onvervangbaar, dat is het punt niet. Mijn punt is dat als iemand uit team Drie in het nieuwe team word geplaatst, diegene het als een ‘strafoverplaatsing’ ziet. En dat wil ik ten koste van alles voorkomen. Er zijn in mijn visie twee opties: de overplaatsing bijzonder goed verkopen of niemand van team drie verplaatsen.”

Theo keek me aan. “Ik heb nog een optie, Kees. Degene die uit jouw team komt, wordt plaatsvervanger in het nieuwe team. Dat had ik al besloten, omdat ik in al jouw mensen een potentiële plaatsvervanger zie. Al jouw mensen zijn in staat om jouw werkwijze en enthousiasme over te brengen aan een nieuw team. Los daarvan staat natuurlijk als een paal boven water dat ik het verhaal bijzonder goed moet verkopen. Bij de andere teams speelt het ook, maar in duidelijk mindere mate. Ik denk er even over na. Geef me een avond de tijd voor ‘directieoverleg’ thuis. Je weet ondertussen hoe dat werkt.” Hij knipoogde. “Hou dit nog even voor je. Volgende week roep ik het hele bedrijf bij elkaar en ga ik een aantal zaken mededelen.”

Toen we ’s avonds naar huis reden hoorde ik van Joline dat zij ondertussen ook een paar kandidaten had gestrikt om te solliciteren op een ...

... functie bij het backoffice. “En Theo heeft een gesprekje gehad met mijn huidige werkgever; ik kan over anderhalve week bij DT beginnen en Angelique ook! Hij heeft mijn opzegtermijn afgekocht en Angelique zit nog in haar proeftijd, dus dat is helemaal geen probleem. Morgen heb ik een gesprek met Gonnie en haar collega’s… Ben benieuwd hoe dat loopt!”

Joline kookte en ik deed ondertussen wat andere huishoudelijke klusjes: stofzuigen, de spullen voor de koffie alvast klaarzetten en een wasje in de machine stoppen.

Om acht uur ging de bel en stond Fred z’n massieve gestalte voor de deur. Ons weerzien was zoals gebruikelijk uiterst luidruchtig. Dusdanig dat Joline de gang in kwam lopen: “Kees!!! Kan het wat kalmer? De kinderen slapen!” Fred trok zijn wenkbrauwen op. “Kinderen??? Hoe flik jij dat?”

Ik haalde mijn schouders op. “Moet ik jou dat nog uitleggen? Je hebt toch ook een vriendin? Over vriendin gesproken: deze schoonheid heet Joline en mag ik sinds een paar weken mijn vriendin noemen. Joline, dit is mijn maatje Fred aan wie wij te danken hebben dat we in ter Aar niet verrast werden door motormuis.”

“Waarvoor hartelijk dank! En even hartelijk welkom. Stoot je hoofd niet aan de lamp; die hangt op 2 meter hoogte; jij bent iets langer. En terugkomend op die kinderen: nergens hoorde je mij zeggen dat het mijn, zijn of onze kinderen waren…” Ze had een plagende lach op haar gezicht.

“Kijk Fred, begrijp je nu waarom ik sinds een paar weken op eieren moet lopen?” Hij keek ...