Mini - 8 - Sex Verhalen

Mini - 8

... voorkeuren?” Ik hoefde daar niet lang over na te denken. “Jij hebt zojuist mijn geilste dromen uit laten komen. Vrijen met een heerlijk gevoelige en mooie vrouw die ook nog eens keer op keer hartstochtelijk en kletsnat klaarkomt… Ik hou van een mooie vrouw die zich vrouwelijk kleedt.”

Joline glimlachte geheimzinnig. “Dan ben je bij mij aan het goeie adres. Ik draag graag panties en rokken. Soms ook nylons. Ik houd van vrouwelijke kleding… het gevoel van nylon om je benen, hoge hakken, een rok die om je benen zwiert… een mooie jurk die nét iets laat zien, maar toch net niet… Altijd leuk om de mannen naar je te zien kijken.”

Ze stootte me aan. “Maar dat mag vanaf nu natuurlijk niet meer hé? Vanaf nu moeten alle andere kerels de andere kant uit kijken.” Ik grinnikte. “Alle andere kerels mogen nog steeds naar je kijken, hoor. Als ze hun tengels maar thuishouden, anders zal de toorn van Kees op hen neerdalen!” Even later waren we klaar met het ontbijt en Joline pakte het blad op om de spullen op te ruimen. Ik haalde het bed af; het was op sommige plekken echt een natte boel.

We liepen we de trappen af naar beneden en vervolgens in een rustig sukkeldrafje naar het bos. Daar was een trimparcours aangelegd: één rondje was 500 meter en om de 50 meter stond een paaltje met afstand. “Coopertest?” vroeg Joline. “Oké… Wat loop jij in 12 minuten?” “Gemiddeld 2.500 meter!” zei ze trots. “Da’s heel netjes voor een vrouw”, zei ik, “maar ik denk dat ik je dan een rondje ga kloppen.” ...

... Ze schudde haar hoofd. “Niks ervan meneertje. Jij blijft óf naast, óf netjes 5 meter achter me lopen, zoals je hebt beloofd. Je mag naar me kijken, maar me niet inhalen. “Jawel Freule”, zei ik plechtig, “Dan nu lopen! Hier is het startpunt, het rondje wijst zich vanzelf.”

Ik bleef inderdaad achter haar lopen en genoot van haar heen en weer zwaaiende vlecht. Ze liep sierlijk en licht, in een stabiel tempo. Ik kon merken dat ze een getraind hardloopster was. Bij het derde rondje zette ze aan. “Hé dame, je bent behoorlijk aan het versnellen… verspeel je krachten niet!” Ze reageerde niet, maar liep gestaag door. Ik moest een tandje bijzetten om haar bij te houden.

Verdorie, op deze manier loopt ze ruim boven de 2.600 meter… Tijdens het 4e en 5e rondje was er geen sprake van terugval, en toen ik zei dat we nog 30 seconden over hadden, zette ze een snelle eindsprint in, die ze ook volhield tot de tijd op was.

Hijgend stonden we naast elkaar. “Zo, jokkebrok…” zei ik, “2.500 meter hé? We zitten nu op 2.800 meter. Volgens mij heb jij de zaak beduveld.” Ze giechelde. “Nee hoor. Ik zei ‘rond de 2.500’. Dat kan de ene keer eronder zijn, de andere keer erboven. Een kwestie van statistiek… ten slotte is rekenen mijn beroep, weet je nog? Maar… ik moet eerlijk zeggen: dit is wel een persoonlijk record. Het vorige stond op 2.750. Maar ja, d’r liep nu een vent achter me aan.”

“Oh? En als deze vent de volgende keer eens voor je gaat lopen? Ga je dan de 3.000 halen? Waarschijnlijk ...