Harem - 1 - Sex Verhalen

Harem - 1

Mijn hoofd zit vol. Teleurgesteld en boos dat het zoveelste gesprek met onze prefeito niks heeft opgeleverd. Het is wel duidelijk dat deze burgemeester niets van mij en van mijn plannen moet hebben. Ondanks dat ik eigenlijk wel wist dat dit vijfde of zesde gesprek weer op niks zou gaan uitlopen ben ik toch gefrustreerd over deze hele gang van zaken.

Ik rijd het erf op, pak mijn tas van de bijrijdersstoel en stap uit. Als ik naar de poort loop om deze te sluiten maakt mijn hart een sprongetje; uit mijn ooghoek zie ik Joon-Sun staan. Beter gezegd; ik zie iemand staan op het plekje waar Joon-Sun vaak staat om haar oefeningen te doen. Als ik op kijk zie ik dat het inderdaad Joon-Sun is. Het gefrustreerde gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik merk dat ik een grote grijns op mijn gezicht heb. Ik loop door de poort over de weg naar boven. Het kleine poortje staat open en ik loop het erf op, langs de woning naar de tuin en blijf staan.

Joon-Sun staat in een krachtige pose; de ‘warrior stance’ heeft ze me eens verteld. Ze straalt kracht en rust uit. Ik geniet er van als ze haar oefeningen doet. De beheersing, kracht en overtuiging die ze uitstraalt als ze bezig is, maken altijd indruk op me. Vandaag heeft Joon-Sun een zwart sport bh-tje en een strak zwart broekje aangetrokken. Een dun laagje zweet bedekt haar lichaam. Ik kijk om me heen. Ik heb geen auto gezien en heb eigenlijk al automatisch de conclusie getrokken dat João er niet is. Ik laat me op het gras zakken en ...

... wacht tot Joon-Sun klaar is.

Ze laat haar handen zakken en plaatst haar voeten naast elkaar. Ze maakt een lichte buiging in de richting van de zon en draait haar hoofd opzij. Ze draait haar hoofd naar mij toe en een lichte glimlach verschijnt op haar gezicht. ‘Ik had jullie nog niet terug verwacht’ zeg ik terwijl ik opsta en naar haar toe loop ‘maar ik ben blij dat jullie er weer zijn. Wanneer zijn jullie terug gekomen? Waar is João?’ vraag ik als ik haar in een stevige omhelzing neem. Joon-Sun antwoordt niet maar slaat alleen maar haar armen om mijn schouders en legt haar hoofd in mijn nek. Ik zeg niets meer en houd haar vast.

‘Ik ben alleen terug gekomen’ fluistert ze ‘João is nog in Lissabon’. Ik voel haar tranen in mijn nek; ‘laten we Engels praten’ gaat ze verder ‘ik wil even geen Portugees meer horen.’ Verbaasd laat ik haar los en kijk haar aan. Een triest lachje speelt om haar mond ‘Ik leg het je nog wel uit. Houd me vast Siem, dat is het enige dat ik nu even nodig heb.’ Ik knik en spreid mijn armen. Ik houd haar met een arm vast en met mijn rechterhand streel ik haar hoofd. Ze snikt zacht en de warme tranen lopen langs mijn nek mijn shirt in. Ze breekt en het zachte snikken gaat over in hard huilen. Ze schokschoudert als ze hortend ademhaalt. Het enige wat ik kan doen is haar vasthouden en er zijn.

Na een paar minuten kalmeert ze en maakt ze zich los uit onze omhelzing. Met haar ogen omlaag gericht veegt ze de tranen van haar wangen. Ze ademt een paar keer diep ...