Ik Hou Van Alle Vrouwen - 5 - Sex Verhalen

Ik Hou Van Alle Vrouwen - 5

... schitterende naakte vrouwen tegenover mij zag en ja, ook bij Sandra had ik ruime inkijk in haar vrouwelijkheid.

Karel had intussen wat te drinken uit de bar gepakt en kwam in de andere fauteuil naast mij zitten en sloeg even vertrouwelijk op mijn schouder.

“En gozer?” vroeg hij vrolijk. “Vind je het ook niet heerlijk om zo vrij te zijn zonder knellende kleding?”

“Volgens mij wel,” zei Marieke met een plagerig lachje, “aan zijn piemel te zien vind hij het maar wat leuk.”

“Ja nou eh…sorry hoor.” Reageerde ik een beetje beschaamd. “Dat gebeurt allemaal automatisch als ik twee van zulke mooie naakte vrouwen tegenover mij heb.”

“Geeft niks kerel.” Hielp Karel mij. “Die ondeugden daar zitten je gewoon te plagen met hun benen van elkaar. Daar krijgt elke gezonde vent een harde plasser van. Kijk maar, ik ook.”

Ik keek verbaasd opzij en zag inderdaad dat de grote pik van Karel recht omhoog stond. Hij zag mij kijken en haalde zijn schouders op.

“Ach ja jongen. Twee van zulke mooie vrouwen, daar kan geen man tegenop. Over het algemeen wen je er wel aan, maar zo knus tegen elkaar met hun kutjes lekker open en bloot, daar reageer ik ook nog steeds op hoor.”

Ik was verbaasd om te horen hoe hij zo sprak. Over Sandra snapte ik het wel natuurlijk, zij was zijn vrouw, maar dat hij ook zo over zijn dochter praatte vond ik nogal raar. Toch leek het Marieke niet te deren. In tegenstelling zelfs, want ze keek haar vader liefdevol aan en zei:

“Nou Karel, jij mag er ook ...

... wel zijn hoor. Ik kijk ook graag naar jou en je mooie pik. Denk maar niet dat jij de enige bent, die zo reageert.”

“Natuurlijk weet ik dat liefje.” Zei Karel en wierp een luchtkusje naar zijn dochter. “Jij lijkt niet voor niks zoveel op Sandra. Hete donders zijn jullie, alle twee.”

Mijn mond viel werkelijk open van verbazing. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Thuis was praten over seks, nee denken over seks al taboe en hier spraken ze openlijk over hun opwinding naar elkaar. Vader en dochter notabene. Sandra zag mij zitten in mijn verbazing en deed een voorstel.

“Jongens, ik zie die arme jongen van de ene verbazing in de andere vallen. Wat dachten jullie ervan om een spelletje te spelen? Laten we ‘truth or dare’ spelen. Dan stellen we elkaar allemaal persoonlijke vragen, die je dan moet antwoorden.”

“Ja leuk!” riepen Karel en Marieke in koor.

“Eh…” stamelde ik. “Wat voor vragen dan?”

“Nou gewoon,” zei Sandra, “vragen die nogal persoonlijk van aard zijn als je begrijpt wat ik bedoel. Zo leer je elkaar op een leuke manier kennen.”

“En als ik een vraag niet wil beantwoorden?” probeerde ik voorzichtig.

“Dan moet je een opdracht uitvoeren, die de vragensteller bedenkt.” Zei Marieke gelijk en ik zag de andere twee instemmend knikken.

Ik besefte dat ik er niet onderuit kon komen en haalde gelaten mijn schouders op. Karel haalde ergens een pak kaarten tevoorschijn en begon deze te schudden. Ieder van ons kreeg een kaarttype toegewezen. Ik was schoppen, Marieke ...