Getuigenis van een dé- evangelisatie 6 - Sex Verhalen

Getuigenis van een dé- evangelisatie 6

... gelijkwaardige relatie kan aangaan die gebaseerd is op wederzijds respect en de liefde voor elkaars verschillen. Een sterke vrouw zal zichzelf niet , althans niet in onze maatschappij, onderwerpen aan strafexercities van haar zwakke partner." "Jacob… Hij is niet zwak. Hij kan er niks aan doen dat hij klein geschapen is." "Inderdaad Ellen, daar kan hij niks aan doen. Vertel eens eerlijk. Hoe vaak krijgt hij nog een erectie zonder zijn meisje te geselen en waarom slaap jij op een kamertje apart, op een aftands matras op de grond." "Dat gaat jou niks aan!" Irma is in tranen. "Mij ook niet Ellen? Was het mijn fout?"

"Hoe dacht jij dat het voor mij was mama? Al die sletten van de worstelvereniging die alleen maar lief tegen mij deden als Papa in de buurt was. Was jij zo sterk? Jij ging niet bij hem weg terwijl je wist dat hij alles neukte wat hem voor zijn pik kwam? Ik heb Jacob voor mezelf, die gaat echt niet naar een ander met z'n piepeloentje..." Inmiddels zit Irma schokschouderend te huilen. Ik leg troostend een arm om haar heen. "Is 't dat meisje… Is 't wraak jegens mij dat jij, mijn enigst kind, je zo laat behandelen?" "Ja Mama, jou enigst kind. Dat zeg je goed. Maar heb je in de verenging wel eens om je heen gekeken? Hoeveel van de nakomertjes meer op Papa lijken dan op hun eigen vaders?"

Langzaam dringt het besef tot mij door dat Ellens keuze voor haar eega, veel minder het gevolg is van een diepgeworteld geloof dan wel uit een soort van psychologische ...

... deficiëntie. Zij wou een van man voor zichzelf en in zekere zin heeft zij die ook gevonden.

"Sorry meisje ik wist niet…" "Je weet zo veel niet! Jij weetniet hoe vaak ik na de training in de zaal zat met een grote zak snoep, terwijl jou grote kampioen een van die worstelsloeries bevruchtte. Al die matten op grond konden niet verhinderen dat het dierlijke gekerm uit zijn trainerskamer tot de zaal doordrong. Waarom dacht je dat ik, ondanks al jou gezonde hapjes, toch steeds mollig ben gebleven. Indirect was het Pa' verdienste dat John, tijdens die vakantie, zich meer aangetrokken voelde tot mijn moeder dan tot mij. Zelfs nou, na al die jaren, verkiest hij jou verdorde lijf boven dat van mij."

Ik besef dat het niet aan mij is om Ellen tegen te spreken. Al mijn tegenwerpingen, hoe gefundeerd dan ook, zal zij in een voor Irma negatief licht plaatsen. Zoals haar geloof heeft ook de kijk op haar moeders rol in haar leven, obsessieve vormen aangenomen.

Het duurt minuten voordat Irma een beetje rustiger wordt en mij wegduwt. "Laat me nu maar John. Ik denk dat het beter is als je nu gaat. Jij… Dit is een vergissing en het had nooit mogen gebeuren."

Ik voel me als verdoofd en kan mijn tante alleen maar bevreemd aankijken. "Sorry John. Het ligt niet aan jou. Ik ben fout geweest en hoop dat me de tijd rest om dat nog goed te maken." Als versteend sta ik op. Bij de keukendeur draai ik nog even om. Achteraf kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik bij Ellen in dat ogenblik, een ...