Touringcarpassagiers - Sex Verhalen

Touringcarpassagiers

We, mijn vrouw Bea 32jr en ik, Sjoerd, 34jr, stonden buiten in de sneeuw te kijken naar onze touringcarbus die na te zijn geslipt volledig in elkaar gedrukt maar zeker total loss aan flarden was gereden.

Daar bleven we dan ook staan, wachtend op hulp die ons uit deze besneeuwde vallei kon halen, samen met de ondertussen verzamelde bagage.

Hoe langer we stilstonden, hoe kouder het werd. De sneeuw en opstekende wind maakte het er zeker niet beter op.

Het duurde te lang zodat me afvroeg of iemand ons ongeluk wel had bemerkt zodat ik, na overleg met Bea, tegen de mensen om ons heen mededeelde dat wij voornemens waren om bergopwaarts te gaan lopen zonder bagage. Dat komt wel.

We keken de mensen aan, ook die gingen nu overleggen en medepassagiers splitsten zich in 3 groepen. Een groep bleef, een groep liep bergafwaarts en wij besloten juist bergopwaarts te gaan lopen. Immers we wisten hoelang geleden het was toen we het laatste dorpje hadden verlaten alvorens in de slippartij te raken, bergopwaarts was voor mij een betere optie.

We stemden alles met de groepen af en Bea en ik vertrokken samen met onze groep de berg op. We wisten dat we hier weg moesten, we wisten ook dat we maar moesten afwachten wat we tegenkwamen.

Mijn eerste gedachten was de nacht door te zien komen. De rest zien we wel.

We bleven lopen! Ook ik had geen kuitspieren meer over door de helling. Steeds vaker bleven mensen staan. Pijn aan kuiten, rug en voeten. We waren niet voorbereidt- en ...

... uitgerust op een voettocht onder deze omstandigheden. Geen afdoende jassen en geen goede schoenen. Een bonk ellende. Dat kon niemand ontkennen.

We liepen maar door en volgden de weg. Eraf zou betekenen dat we niemand zouden tegenkomen en ook dat niemand ons dan kon vinden.

Het begon al weer donker te worden zodat we dus bijna al 8 uur onderweg waren totdat we een noodhut zagen staan, niet ver van deze primitieve weg.

Onder gejuich trokken we er met onze groep van 8 mensen naar toe. De deur was gewoon open en ergens hoopten we ook dat in de hut ook voedsel was. Dit was in berghutten meestal het geval. In tijden van nood, zoals stormen, regen, sneeuw en lawines kon je daar dan tijdelijk schuilen en eten.

Het vinden van een noodhut gaf wel aan dat we ons in een door godverlaten oord bevonden. Enfin. Dit was nu perfect.

In onze hut was het ook het geval. Er was beperkt eten en voor de rest was er niet meer dan 2 flessen Whisky en verder water in flessen. We maakten de balans op waarbij de inschatten dat we, mits nog niet gered, vannacht en morgen hier zouden blijven. Zijn we dan nog niet gered dan trokken we maar door.

Nu waren we gered met de hut! Ondanks dat we ons net uitgeput voelden was er nu weer een terugkerend feestgevoel en trokken de hut in. Deur dicht en over om ons heen kijkend op zoek naar….. naar wat?

De hut had 1 kamer met een bank en een bed en 1 slaapkamer met 3 bedden waaronder een 1pers. bed zodat we in ieder geval konden liggen. Een vreemde ...