Mark En Mariël... - 18 - Sex Verhalen

Mark En Mariël... - 18

... uitgesmeerd. Ik sloot mijn mond, moest ze weer openen om de hand af te likken en voelde de pijn in mijn kaken. Ik genoot van het feit dat ik nu even normaal adem kon halen.

“Corona guys?”, ik hoorde het ploppen van bierdopjes.

“Help hem even?” werd gevraagd. Er kwam weer iemand voor me staan en hij pakte me bij mijn nek en tilde me een eindje op. Er werd een houten plank onder mij geschoven, tot tegen mijn billen en mijn hoofd werd op het andere uiteinde gelegd (met het kussentje). Ik was blij met het gebaar, en voelde mijn lijf wat ontspannen.

“Not for your pleasure boy, you need rest if youre gonna make it through the full thirthy hours!!”.

Ik werd genegeerd maar werd besproken alsof ik er niet bij was. Ik luisterde, begon de stemmen te herkennen bij de lijven die ik had gezien en gevoeld. Ik luisterde en was op de één of andere manier trots toen bleek dat ze wel onder de indruk waren van mijn (afgedwongen) prestaties. De heren hadden, zo bleek wel vaker witte mannen in hun val gelokt. Bij mij was dit blijkbaar ook al eenvoudiger dan bij de anderen. Ze spraken in een rare mengeling van Engels, Nederlands maar gelukkig was het goed te volgen. En toen kwam mijn angststemmetje weer naar boven. Er werd gesproken of ze me mee zouden nemen. Tussentijds werden er nog wat bierflesjes geopend en toen ging het gesprek verder.

“We kunnen hem wel meenemen, maar de vorige was daarna volkomen kapot. Daar hadden we niets meer aan.” Het was Victor die sprak en de man die ...

... ik, zo had ik een beetje bij elkaar geredeneerd mij als Blackk had aangesproken.

“We kunnen voorkomen dat hij gebruikt gaat worden, daar waren we de vorige keer gewoon te gemakkelijk in”.

“Alleen laten zien? Niet alleen laten? We kunnen de plug laten zitten, kunnen ze daar niets mee”.

“Plug en een ballgag, bril?”. Aan de reacties te horen hete deze man John. Hij was vermoedelijk de lichtst gekleurde van het stel.

“Nee, de bril niet; hij moet voelen dat hij bekeken wordt, volgens mij geniet hij daarvan en wordt hij alleen maar gewilliger”. Deze man werd Toine genoemd maar ik wist het lijf er nog niet bij te denken. Er werd over me gesproken als een echtpaar dat in de supermarkt praat over het vlees, de tht-datum, kleur en het gewicht. En hij had wel gelijk bedacht ik me, al had ik geen idee wat hun plannen waren. Haast hadden ze geen van allen, ze dronken nog wat, bestelden wat te eten en aten het op. Ze bespraken voetbal, de Olympische Spelen, van alles eigenlijk en keken niet naar me om. Ik kreeg niets te drinken, niets te eten en de enige aandacht was dat er soms onverwacht een zwaai werd gegeven aan het gewicht aan mijn ballen. Die praktisch ongevoelig waren geworden tot die bewegingen.

“Kan ik hem zo in zijn bek zeiken eigenlijk?” Het was de stem van de man die ik nu als Dick wist te identificeren.

“Als hij meewerkt en zuigt wel, anders zullen we hem heel snel los moeten halen”.

“Dan zal hij moeten meewerken.”. Ik zag de man (het moest Dick wel zijn) ...