Geduld - Sex Verhalen

Geduld

Geschreven door mijn subje......wayyy back toen we elkaar pas leerden kennen.

Geduld...

We hebben afgesproken dat ik om 10 uur 's ochtends op het station op Je telefoontje zou wachten. Je zou me dan vertellen hoe ik verder naar Je toe moet reizen.

Ik ben vroeg, veel te vroeg. Ik had makkelijk 2 treinen later kunnen nemen, maar ik wilde niet de kans lopen dat er een verbinding vertraging zou hebben. Ik ben er dus om 10 over 9, en maak het mezelf gemakkelijk in de hal van het station op een bankje, met mijn MP3 speler aan, oordopjes in en een boek in mijn handen. De muziek en het boek zijn nodig om nog enigszins mijn zenuwen in bedwang te houden, al proberen die vlinders in mijn buik volgens mij echt uit te breken.

Je had me gezegd te komen zoals ik ben nadat ik Je de oren van het hoofd had gevraagd over kledingsvoorschriften. Dus hier zit ik, mijn lieveling spijkerbroek aan, die zo gebleekt lichtblauw is dat hij op sommige punten wit lijkt te zijn. Een zwart shirt met lange mouwen. En mijn eeuwige Nike's. Niet het toonbeeld van een vrouw, maar wel zoals ik me in het dagelijks leven kleed. Hoe vaak heb Je me al niet lopen plagen als we aan het chatten waren dat Je echt wel een vrouw van me zou maken.

Precies om 10 uur voel ik mijn mobiel trillen in mijn zak, en ik haast me om hem eruit te vissen en op te nemen voordat Je het te lang vindt duren. Met trillende handen druk ik eindelijk op het juiste knopje, en ik hoor direct de lach in Je stem als Je me vraagt of ...

... ik zo zenuwachtig ben dat ik niet meer weet hoe een telefoon werkt. Ik voel de bekende rode blos over mijn wangen komen. Je zegt me om het station te verlaten richting de bussen, maar door te lopen. Terwijl ik je aan de telefoon heb loop ik het station uit. Je vraagt me of ik die steeg zie, recht voor me. Moeilijk te missen geef ik als antwoord. Je zegt me de steeg in te lopen, die gaat aan het einde linksaf, en loopt dan dood.

Ik sta te kijken naar een stuk muur en vraag Je wat je nu wilt dat ik doe, een gat door de muur breken? Je lacht weer, en zegt me dat ik moet leren om niet zo bijdehand te zijn als ik Je aan de telefoon heb, en vraagt me of ik denk dat ik dat ook kan als Jij voor me staat. Opnieuw bloos ik, zo blij dat Je dat niet kunt zien, en ondanks dat ik weet dat ik zal smelten onder Je blik, zeg ik dat ik dat vast wel kan. Je stem word serieuzer. Je zegt me om als Je de verbinding verbreekt met mijn benen wijd en mijn armen in mijn nek te gaan staan met mijn gezicht naar de muur. Ik word wat angstig, ik bedoel, ik sta hier in een steeg, doodlopend, geen idee wat voor volk hier normaal komt. Je merkt dat ik twijfel aan Je opdracht en vraagt me om Je te vertrouwen. Je verbreekt de verbinding.

Ik bijt op mijn lip terwijl ik mijn telefoon terug doe in mijn zak, en kijk onrustig om me heen. Ik kan niemand zien, ik hoor alleen aan de overkant van de straat geluid van de bussen en treinen bij het station. Je vroeg om vertrouwen, dus ik haal mijn schouders op en ...