1. Striptease


    Datum: 4-3-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Yourcaptain, Bron: Opwindend

    Zoals de meeste mannen heb ik niets met kledingwinkels. Wanneer ik er nog maar binnenstap, overvalt me een niet te verdrijven moeheid. Ik krijg rugpijn en begin spontaan te gapen. Die keer gebeurde net hetzelfde. Maar ik had geen keuze. Voor wat hoort wat. Een collega had een computerprobleem voor me opgelost en ik moest nu iets voor haar gaan ophalen in een populaire kledingzaak. Een jurk die was ingekort of zoiets. De winkel was, in mijn ogen in elk geval, gigantisch groot. Zoveel verdiepingen die allemaal op elkaar leken. En uiteraard wist ik niet op welke verdieping ik de jurk moest gaan ophalen! Omdat ik mijn telefoon op kantoor vergeten had en mijn collega dus niet kon bellen, was ik volledig op mezelf aangewezen in deze onbekende wereld. Zonder ervaring. Zonder oriëntatie. Te midden van een stroom van pratende, lachende, kwetterende meisjes en vrouwen die als vorstinnen heersten over dit rijk van kleuren, stoffen en maten.
    
    Ik voelde me uitgeput en keek wanhopig rond naar een plekje om even uit te rusten. Maar deze wereld was duidelijk niet voorzien op vermoeide en verloren gelopen mannen. Na een haast eindeloze zoektocht tussen rijen rokken, jurken, broeken, hemdjes, truitjes,... in alle kleuren en vormen, vond ik, wat verscholen achter de afgeprijsde winterkleding, een kamer met een grote spiegel en een zestal pashokjes. Aan weerszijden drie. Er was niemand en ook niet onmiddellijk iemand op komst. Ik trok vijf gordijnen nadrukkelijk wijd open en verdween snel ...
    ... achter het zesde gordijn. Als er al iemand zou komen, dan zou hij of zij wellicht niet dit zesde gordijn opentrekken. Er waren immers vijf hokjes vrij. Ik ging zitten op het kleine stoeltje, strekte mijn benen en liet mijn hoofd vallen tegen de wand. Ik sloot mijn ogen en zuchtte diep. Eindelijk wat rust en stilte.
    
    Geen idee of en hoe lang ik sliep, maar ik schoot wakker door iemand die de kamer binnenkwam. Ik schrok maar bleef kalm. Het was nu niet het moment om op te stappen. Ik hield me zoveel mogelijk tegen de achterwand van het hokje, maar probeerde toch langs het gordijn te kijken naar wat er aan de hand was. Het was het hokje tegenover het mijne dat in gebruik was genomen. Het gordijn was dicht getrokken. Met halfopen ogen hield ik het hokje in te gaten terwijl ik nog wat rustte. Plots werd het gordijn opengetrokken. Een vrouw stapte naar buiten. Het was niet zo eenvoudig om een beeld van haar te krijgen. Ik had graag mijn gordijn wat opengeduwd, maar dat ging natuurlijk niet. Ze had glanzende zwarte haren die tot halverwege haar rug reikten. Ik kon zien dat ze een rood rokje en een strak wit hemdje droeg. Als ze dicht bij de spiegel stond, kon ik haar wat mollige witte benen zien. Vooral haar schoenen vielen me op: zwarte open hoge schoenen met veel riempjes die haar voeten een mooie vorm gaven. Ze maakten haar ook wat groter. Alleen haar gezicht kon ik niet zo goed zien, hoe ik ook mijn best deed. Ze bleef op en neer lopen. Ik had de indruk dat ze een liedje aan het ...
«1234»