1. De Oude Vaas - 1


    Datum: 10-2-2021, Categorieën: Hetero Auteur: Robb Breen, Bron: Opwindend

    Aandachtig tuurde Pieter naar de foto die hij vasthield in zijn handen. Ze trilde. Hij voelde het verdriet opkomen, maar drukte het gauw weer weg. Hij zette de foto weer op het nachtkastje, en wreef met zijn handen over zijn gezicht. Hij zuchtte diep. Heel diep.
    
    Hij bleef in de slaapkamer staan en tuurde rond. De seconden, minuten, tikte weg. Hij bleef maar in de slaapkamer staan. Alles schoot door hem heen. Het ongeluk, de omstanders, de gezichten van de mensen. De kwaadheid nam toe in hem, en hij pakte de grote vaas en met een ruk donderde hij die zo het raam uit. Het ding brak in duizend gruzelementen. Als een verwoeste stier bleef hij in de slaapkamer staan.
    
    Roos liep het pad op, en nog net kon ze de grote vaas ontwijken. ´´wat is dit nou?´´, dacht Roos geschrokken. Ze keek naar boven, en realiseerde dat dat de slaapkamer van haar vader was.
    
    Ze twijfelde geen seconde en deed de voordeur open, en rende naar boven. Naar haar vader toe. Ze deed de deur open, en zag haar vader staan. Boos, woest. Agressief als een stier die haar zo kon aanvallen. Hij ademde zwaar. ´´Wat is er gebeurd?''Vroeg Roos aan haar vader.
    
    Pieter draaide zich om en realiseerde dat hij iets stoms had gedaan. Die vaas was van haar moeder geweest, en door een ongeluk vorig jaar waarbij haar moeder omkwam had hij deze vaas van haar gehad. De vaas was van Chinees porselein en ontiegelijk duur geweest. hij kreeg deze van Roos haar moeder op hun trouwdag. Een grote aanfluiting, maar dat deed er ...
    ... niet toe.
    
    Hij zag het verdriet in Roos haar ogen. En hij baalde ook stevig.
    
    ''Het is niets,meisje'' gewoon een ongeluk, zei Pieter. ''Een ongeluk?!'' Reageerde Roos boos en onvoldaan. ''Weet je hoe duur die vaas is geweest?'' begon Roos. ''Ja,ja, hartstikke duur'' Zei Pieter. ''Ik weet het''.
    
    Roos ging naast haar vader op het bed zitten. Een tijdje zwijgend zaten ze naast elkaar. Zo af en toe keken ze elkaar aan. En opeens begonnen ze te lachen. ''T'was ook wel een stomme vaas'' Zei Roos vanuit het niets. ''Vond je?'' vroeg haar vader aan haar. Roos en Pieter schoten opnieuw in de lach en opeens zoende Pieter zijn eigen dochter. Eerst heel voorzichtig maar daarna vol. Pieter schrok heftig en maakte zich uit de voeten. Hij ging het huis uit. Pakte in de vaart van zijn tempo nog de autosleutels mee, en vertrok.
    
    Roos bleef verward op het bed zitten. Ze voelde een ruime leegte om haar heen. Ze was nu helemaal alleen in het grote huis. Allerlei gedachten schoten door haar heen. Maar toch voelde de kus met haar vader vertrouwd en veilig.
    
    Ze hoorde haar vader weg gaan, maar in een waas. Alles was nu zo onzeker. Ze besloot haar vriendje te bellen. ''Rick, kun je nu komen?'' Vroeg Roos aan hem. Hij antwoordde haar dat hij er binnen enkele minuten zou zijn. Hij woonde een paar straten verderop bij haar vandaan.
    
    Pieter scheurde het pad af met zijn station wagen. Bij het hek voor hun huis, sloeg hij af naar links. Pieter dacht na over wat er gebeurd was. Hij had zijn eigen ...
«123»