Uitverkorenen - Sex Verhalen

Uitverkorenen

... op het moment dat hij haar zou zien. De enige uitweg die ze nog had, zou een makkelijke zijn. Voor hem dan. Voor haar zou het nog nieuw zijn. Een vreemde en potentieel gevaarlijke man pijpen of neuken om ergens onderuit te komen, was niet bepaald wat ze gewend was. Maar als ze wilde overleven, zou dat het enige zijn, wat haar nog zou kunnen redden. En dan hadden we het nu nog gewoon over een man. Een mens zoals zij. Maar misschien zou haar eerste ervaring niet eens met een mens zijn. In deze wereld voerden mensen niet altijd de bovenhand. Wellicht een elf? Iets groter dan een mens. Of een dwerg? Iets kleiner dan een mens. Wellicht een Tauren of een Ogre? Veel groter dan een mens. Of een Goblin of Gnome? Vele malen kleiner. Ze wist het niet. Ze wist nog niets. Ze wist nog niet dat het een kwestie van kiezen was. Vroeg of laat, groot of klein, ze zou ze allemaal moeten doen. Niet alleen. Maar nu nog wel. En al zou het een wezen zo groot zijn als een Ogre, dan nog zou dat veruit niet het allergrootste of gekste zijn wat ze zou tegenkomen. Denk maar is aan al die draken, reuzen, demonen en beesten die deze verwonderlijke wereld bewoonden. Ze had geen idee. Ze was niet voorbereid.

-

,,Oh, ze wordt wakker.’’ En Samentha werd langzaam wakker met die woorden. ze kon haar ogen nog niet open doen. Ze had het koud. Haar hoofd deed zeer. Ze hoorde beweging om haar heen, maar nu niet iets wat haar meteen angst aanjoeg. Ze hoorde stemmen. Normale stemmen. Of in ieder geval niet zo ...

... duister als die anderen. Echt normale stemmen hoorde ze ook weer niet perse. Sommigen wel, anderen niet. ,,Geef haar wat ruimte.’’ Hoorde ze toen een mannelijke stem zitten. ,,Iedereen naar buiten.’’ Droeg hij de rest daarna op. Ze voelde hoe de man naast haar knielde en hoe hij zijn hand op haar voorhoofd plaatste. ,,Hey, wordt wakker.’’ Werd haar toen zacht toegesproken. Ze kreunde eventjes. Haar hoofd deed zeer, maar het werd minder. Ze opende niet veel later haar ogen en met moeite en met hulp krabbelde ze overeind. ,,Je hebt geluk dat je nog leeft. Mijn mannen vonden je in het water.’’ En ze keek even om haar heen terwijl de woorden nauwelijks doordrongen en zag daarna de vriendelijke ogen van de man. ,,Ik ben Mr. Keten. En dit is mijn smokkelgrot. Het is niet veel, maar goed, je bent droog hier.’’ Hoorde ze hem haar vertellen. Ze keek nog eens om haar heen. Overal om haar heen kratten en zakken. Een olielamp brandde zacht en verlichtte deels de ruimte, die niet meer was dan een eenvoudige grot. De man, die wat ouder was, en er netjes gekleed bijliep, leek vriendelijk, maar ze vertrouwde het toch niet helemaal. Zijn gezicht was gehavend. Oud. Alsof hij veel had meegemaakt. Boven op zijn hoofd was hij kaal, en rondom liep dik grijs haar door over zijn kaken naar zijn kin waar het stopte. Daar trok het omhoog en vormde het een dikke snor. Alsof hij zijn baard te hoog had zitten. Alsof hij zijn haar op zijn kop had zitten. Het was een brede en knappe man. Dat zag ze wel. Hij ...