Boswandeling - Sex Verhalen

Boswandeling

... een beetje aanmoedigen.

Ik knoop mijn bloes open (eronder heb ik een mooi knalgeel strak t shirt) en doe hem uit. In mijn shirt strek ik me nog even lekker uit zodat mijn borsten goed zichtbaar zijn. Ik kijk even snel naar beneden en zie dat mijn tepels lekker door de stof uitsteken. Mooi zo, heeft dat ventje ook een goeie dag.

Hij bloost en gaat iets verzitten. Oeps, er knelt vast iets in zijn broek.

Maar dan zie ik pappie ook onverholen naar mijn memmen staren. En dat terwijl mammie onzichtbaar voor het kroost zijn knots door zijn broek heen streelt. De handen van pappie zitten ook niet bepaald op een kuise plek, namelijk onder het rokje van mammie.

De geilaards, en dat waar de kinderen bij zijn.

Maar ja, geef ze eens ongelijk. Het is tenslotte lente. En bij mij begint intussen ook iets te kriebelen. Dat gefriemel van die twee laat me niet onberoerd. En dat starende jochie maakt het er zeker niet beter op. Tussen mijn benen jeukt het een beetje. Ik krijg verrekte veel zin om me even lekker te verwennen. Maar ja, dat gaat hier even niet. Niet met dit gezin erbij. En ook niet omdat het weitje vanaf het pad goed zichtbaar is. Nu ben ik hier wel vaker geweest en ik weet dat achter de bosjes die dit weitje omzomen nóg een open plekje is. Niet zo groot als dit maar vooral onzichtbaar vanaf de pad. Ik sta dus op en stop mijn bloes in de rugzak. Met de rugzak op mijn rug steek ik de open vlakte over. Ik loop zodoende vlak langs de picknicktafel. Mammie kijkt nu ...

... ook op. Haar handjes gaan vliegensvlug naar haar eigen schoot. Ze kleurt. Pappie laat zijn hand lekker waar hij is: in mammies schoot onder de rok. Ik vraag me onwillekeurig af hoe nat die vingers zijn.

“Goedemiddag, ook lekker aan het genieten?” vraag ik onschuldig. De kleur op mammies wangen wordt een tintje intenser.

“Het is heerlijk weer voor buitenactiviteiten he?” gooi ik nog wat olie op het vuur.

Pappie antwoordt: “Ja heerlijk. Even lekker wandelen en picknicken. We hebben er dit jaar lang op moeten wachten. Dus vandaag hebben we de stoute wandelschoenen snel aangetrokken.” Hij glimlacht. Ja stout, dat heb ik wel gemerkt. Maar dat zeg ik natuurlijk niet.

“Ik kon ook niet meer binnen blijven. Ik moest en zou er op uit. Maar helaas ben ik niet zo gelukkig als jullie dat ik gezelschap kon mee krijgen.”

De jongen kijkt me verlegen aan. Nu ik zo dicht bij hem sta, heeft hij ineens geen bravoure meer.

“Nou, geniet er toch maar van.” zegt mammie. Ik proef een toon van: Hou op en ga anderen lastig vallen.

Ik knik en wens ze een fijne middag en loop door naar het smalle paadje.

Al heel snel ben ik moederziel alleen op het tweede veldje. Maar mijn lust is wel wat gezakt. Misschien kan ik een gaatje in de bosjes vinden zodat ik de twee tortels nog wat kan bespieden.

Maar als ik een goed plekje heb gevonden in de bosjes, zie ik dat alle moeite tevergeefs is geweest. De spullen verdwijnen net in de tassen en het viertal staat op het punt om verder te ...