dakparking - Sex Verhalen

dakparking

Een oudere herinnering gaat terug tot ergens eind de jaren tachtig. Om wat voor reden ook was ik toen regelmatig technisch werkloos waardoor een zee aan vrije tijd moest opgevuld worden. Dat een deeltje daarvan ingenomen werd door bezoekjes aan een centraal gelegen sexcinema in de stad zal hier niemand verbazen..

Zo gebeurde het dat ik al binnen was – het was rond de middag, nog niet veel volk aanwezig – dat er een koppeltje binnenkwam. Voor alle duidelijkheid: man/vrouw. Zij die ervaring hebben met zo ’n toeval – want in al die jaren cinemabezoek kan ik de keren dat een koppel kwam kijken nog altijd op mijn twee handen tellen – weten hoe dat er dan aan toe gaat: iedereen stopt waar hij mee bezig was, kijken sluiks toe, kijken vervolgens rond, verlaten hun zitplaats om dichter bij dat koppel te gaan zitten, de opdringerigste zelfs vlakbij, kortom: het is een hele stoelendans. Daar ik op de eerste rij van de verhoging zat – niet echt een balkon, de zaal was in twee gedeelten gesplitst – en het koppel zowat drie rijen voor mij plaats nam, kon ik de “paringsdans” mooi volgen.

Voor zover ik bij hun binnenkomen had kunnen zien was het geen jong koppel en niet buitengewoon aantrekkelijk, al was haar outfit hoerig te noemen: een jeans vest, korte jeans rok en daaronder netkousen, welke toen nog niet zoveel gedragen werden als tegenwoordig en haar een zeker sexappeal gaven. Ik had de indruk dat de man die bij haar was eigenlijk gewoon van straat geplukt was, hij was eerder als ...

... simpel te omschrijven, voor zover de beperkte verlichting in zo ’n zaal een beschrijving toelaat.

Beiden zaten dus, omcirkeld, wat met elkaar te foezelen, maar echt tot actie gingen ze niet over. Wel werd ieder die zijn kans waagde of weggestuurd of genegeerd. Dat ging zo een tijdje door tot ze opstonden en de zaal verlieten. Dat door het zitten in de versleten zetels haar rok hoog opgeschoven was en we zicht kregen op een volle kont gehuld in een zwarte slip, was zowat het meest uitdagende dat ze aanboden.

Daar de film me niet boeide – veel variatie zit er nooit in – en iets in mij me influisterde dat het hierbij niet zou blijven, stond ook ik op en zag nog net het koppel de cinema verlaten. Rustig daalde ik de trap af, ging ook naar buiten en zag hen staan bij een bushalte. Ik slenterde er naar toe.

“Niet plezant dat ze mensen niet met rust kunnen laten hé” zei ik tegen haar. “Jij zat ook in die zaal?” ‘Yep, maar wou niet storen”. Ik vertelde dat ik in de buurt geparkeerd stond en hen gerust een lift wilde geven. Ze keek me aan met een blik van verstandhouding en vroeg aan de man “Wat denk je?”. Deze knikte. We wandelden naar mijn wagen, hij nam achteraan plaats, zij naast mij.

“Waarheen willen jullie?” “Rij maar naar de parkeergarage naast ’t casino”. Ik wist welke ze bedoelde en binnen enkele minuten waren we terplaatse. “Doorrijden tot op het dak, daar staan we rustig”. Blijkbaar deed ze dit meer, deze hoerige die tijdens de korte rit er niets mee inzat dat ...