Mini - 123 - Sex Verhalen

Mini - 123

... en toen ging de wekker. Ik ramde het ding op ‘snooze’ en draaide me een keertje om. Nog negen minuten smokkelen… Maar naast me vond iemand daar iets van. Joline kwam overeind en trok het dekbed van me af. “Hé knappe kerel, er uit! Centjes verdienen. Dingen doen!” Er viel een wolk blond haar over me heen en twee warme lippen kusten de mijne. “Hé, waar is mijn normaal o zo wakkere vriendje gebleven? D’r ligt hier een soort lijk in m’n bed… Wat is er met jou aan de hand, Kees?” Ik gromde. “Uiteindelijk ergens rond kwart voor één in slaap gevallen…”

Ze keek me aan. “Oh? Hoezo?” “Adema spookte door m’n kop.” Joline aaide over mijn hoofd. “Hé sukkel, da’s mijn business. Ik ga dat varken vandaag grondig wassen. En jij rent naar de douche, zet de kraan op standje ‘stervenskoud’ en blijft er minimaal een halve minuut onder staan. Ik wil zo meteen wel een wakkere chauffeur. Als tegenprestatie maak ik een lekkere sterke bak koffie voor je, oké?” Ze vleide zich tegen me aan. “En vanavond, na de looptraining, ga ik zorgen dat jij goed slaapt, meneertje… Daar heb ik prima middeltjes voor.”

Ze kuste me nog een keer. “En nu hóp! Eruit! Douchen!” Ik kwam overeind en keek haar aan. “Je woorden lijken op die van een sergeant-majoor uit Oirschot, lang geleden; je ogen zien er echter wat anders uit. Ik hou van je.” Ze glimlachte. “Alleen mijn ogen, meneer Jonkman?” Mijn handen gleden over haar borsten en ik gromde. “Je hebt in ieder geval twee pluspunten.” “Handjes thuis, meneertje. ...

... Douchen zei ik!”

Ik verdween grijnzend naar de douche, zette de koude kraan aan en sprong er onder. Grommend zeepte ik me in en luidkeels scheldend op ‘onmenselijke vrouwelijke huisgenoten zonder enige vorm van empathie die een hardwerkende kerel ’s ochtends vroeg uit bed rammen omdat er zonodig geld in het laatje moet komen, de vreselijke geldwolf, verdomme!’ spoelde ik mezelf af. Tijdens het afdrogen keek Joline om de hoek. “Klaar met afreageren? Mooi. Koffie is klaar en heet.” Ik grinnikte. “Het lucht wel op…” “Reageer je je straks niet teveel af op Adema? Hij moet wel lopend het gebouw verlaten…”

Na het eten kleedde Joline zich aan en toen ze terugkwam bekeek ik haar. “Meneer Adema krijgt spijt als haren op zijn hoofd dat hij zo’n knappe chef moet verlaten, schat…” Joline droeg weer haar Noorse trui, een strakke, witte spijkerbroek en pumps er onder. Haar haren in een lange vlecht, haar gezicht subtiel opgemaakt. Ze kon zó uit Noorwegen of Zweden zijn weggelopen. Maar die Scandinavische verschijning kneep haar ogen samen en zei in onvervalst Nederlands: “Meneer Adema krijgt spijt van veel meer dingen, Kees.” Even later reden we weg.

Op de snelweg vroeg ik: “En… Zie je er tegenop?” Ze schudde het hoofd. “Nee. Ik ben helemaal klaar met deze flapdrol. Hij is in staat geweest om mijn drie meiden dusdanig over de kling te jagen dat Denise gistermiddag tegen me zei: ‘Jolien, als hij hier blijft, ben ik over niet al te lange tijd weg.’ En dát zal ik hem ook nog even onder ...