HERKREGEN VRIJHEID - Sex Verhalen

HERKREGEN VRIJHEID

... verschrikt aan en ik zag dat zij die aanraking eveneens als een signaal had gevoeld.

Ik voelde me op dat korte moment onweerstaanbaar tot haar aangetrokken en dat terwijl ik nog nooit aan een vrouw als mogelijke bedpartner had gedacht.

Mijn koffie werd koud. Het stormde zo wervelend in mijn bovenkamer dat ik me geen gelegenheid gunde ervan te drinken. Ik zag haar regelmatig steels naar me kijken. Aan haar rechterhand meende ik een ring te zien. Getrouwd was ze dus waarschijnlijk wel, maar dat kon met de wetgeving die sinds drie jaar in Nederland gold natuurlijk ook met een sexegenote zijn.

Nadat ik de voordeur op slot gedraaid had liepen ze voor me uit en lieten me achterin plaatsnemen. De man bestuurde de auto en al snel reden we bij Windesheim en verder over de IJsseldijk langs Wijhe en Olst.

Bij het uitstappen hielp de agente me en weer raakten onze vingers elkaar. Verstijfd keken we elkaar een onderdeel van een seconde aan en begreep ik dat die aanraking niet de laatste zou zijn. Het was alsof er puzzelstukjes in elkaar pasten. Een gevoel van totale berusting overviel me en ik liet me gewillig naar het mortuarium leiden.

Daar nam ik, onder een lichtgrijze deken het silhouet van een mens waar. Toen de deken teruggeslagen werd zag ik Erik liggen. De schoft lag er met een tevreden grijns op zijn smoelwerk bij. Zijn gezicht had een ontspannen uitdrukking en ik vond dat zoiets ook wel mocht. Sterven tijdens een orgasme wilde ik ook wel. Alleen hoopte ik dat ...

... zoiets nog jaren op zich zou laten wachten. Vaag leek zijn gezichtsuitdrukking op die van de man die ik vroeger gekend had. Veel jonger dan de laatste paar jaar. Ik zou hem zijn verzuurde, norse en vooral ontevreden postzegel graag gegund hebben. Toch zag hij er in zijn dood echt weer uit zoals ik hem kende toen ik in1990 als vijfentwintig jarige onbedorven bruid met de twintig jaar oudere Erik trouwde. Alleen grijzer.

‘Kunt u de identiteit van de overledene bevestigen, mevrouw van Egeraat’ klonk die warme stem van de politievrouw naast me. Ik keek haar uitdrukkingsloos aan en getuigde dat het inderdaad om mijn man ging. Er werden nog enige formaliteiten afgehandeld en toen brachten die twee me weer naar huis.

Voor het huis, stapte alleen de vrouw uit en ze bracht me tot de voordeur.

‘Oh, wat lomp van me’ zei ze opeens ‘ik heb me in de consternatie nog helemaal niet voorgesteld.’

Ze stak haar hand uit en noemde haar naam. Vera. Vera Landman heette ze. Ze vroeg me of het echt wel goed met me ging en gaf me haar kaartje. Bovendien drong ze er nogmaals op aan dat als ik hulp wilde, ik haar maar hoefde te bellen.

Ze zou in voorkomend geval maatregelen nemen.

Ik bedankte haar en nog even keken we elkaar aan. Ik wist inmiddels zeker dat we elkaar terug zouden zien. Het kòn niet anders.

Binnen plofte ik op mijn dierbaarste eigen fauteuil en probeerde de dingen op een rijtje te zetten. Mijn leven zou minder uitzichtloos zijn dan ik tot voor kort nog gedacht zou ...