Mini - 49 - Sex Verhalen

Mini - 49

De donderdag begon gewoon om half zes. Geen uurtje vroeger, geen vrijpartijtje. Toen ik Joline tijdens het ontbijt daarmee plaagde keek ze me even spottend aan. “Meneer, wie klaagde er niet al te lang geleden over de arbeidsomstandigheden van zijn medewerkers in zijn zaadfabriekjes? Dat zo de laatste tijd steeds moesten overwerken en zo? Volgens mij was jij dat. Nu gun ik ze een dagje rust, is het wéér niet goed!” Ik knikte. “Klopt, maar het management denkt daar anders over. Dat wil, zoals elk management, produktie zien.” Joline stak haar tong uit. “Schijt aan het management. De werkende klasse moet af en toe op adem komen, anders is er helemaal geen productie meer.” En met woorden verdween ze naar de slaapkamer om zich op te maken.

Toen ze even later terugkwam zag ze er weer perfect uit. Haar haren in een mooie vlecht, blouse, rokje, panty en pumps, haar vestje over haar arm. “Zo. Ik ben er klaar voor.” Ze bleef in de deur naar de hal staan. “Rij jij of rij ik?” Ik gaf haar de sleutels. “Rij jij maar. Op één voorwaarde: je rok tot minimaal halverwege je benen optrekken. Ik wil nog even van je genieten, schat.” Ze glimlachte. “En m’n bloesje zeker ook wat meer knoopjes open dan zakelijk gezien verantwoord is?” Ik knipoogde. “Als jij daar happy van wordt…” Ze schudde haar hoofd. “Nee. En jij ook niet,want daar komen ongelukken van en dat gaat je je auto kosten. Mijn knoopjes blijven zedig dicht, meneertje. En die rok… Vooruit, daarin wil ik je wel tegemoet komen. En nu ...

... naar beneden, anders is het al druk op de weg.”

We sloten af en gingen op weg. Eenmaal in de auto lag Joline’s rokje nog zedig over haar knieën. “Hé mooie dame… Dat hadden we niet afgesproken! Je zou je rokje optrekken tot minimaal halverwege je bovenbenen.” Joline schudde haar hoofd. “Nee hoor, dat hadden we helemaal niet afgesproken. Ik zou mijn rokje optrekken tot minimaal halverwege mijn

benen

, meneertje. Niet mijn bovenbenen. En zo ligt het rokje nu. Ik hou me keurig aan mijn afspraak…” Ze lachte me uit. “Kunnen we nu wegrijden?” Ze startte de motor en reed handig de garage uit. “Eerst nadenken voor je iets roept, meneer Jonkman.”

Haar blik was spottend maar ze legde een hand op mijn been. “Morgenavond mag je alles weer bekijken. En strelen. En voelen. Wat je maar wilt. Even geduld a.u.b.” Ik gromde. “Theo had gelijk toen hij zei: ‘daar heb je je handen vol aan, meneer. Die is niet achterlijk.’ Ik had naar hem moeten luisteren.” Joline lachte. “Daarom heeft hij mij ook aangenomen… En jij bent nog steeds geschikt als leider van een cabaretgezelschap, weet je nog? Fijne complimenten geeft die baas van ons…” We lachten samen.

“Zo meteen eens kijken hoe onze drill-sergeant Angelique het doet met de nieuwe collega’s. En of ze hun huiswerk gedaan hebben. Niet onbelangrijk.” Vanaf volgende week hebben Chantal en Tineke elk eentje onder hun hoede. En wij willen wel dat de dames behoorlijk zijn ingewerkt, voordat ze overgedragen worden.”

Eenmaal in Gorinchem zagen ...