(on)Gewenste intimiteiten 2/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 2/4

Tot mijn verbazing vertelde Angela me later op de dag uitgebreid over die bijeenkomst. Ze leek vastbesloten om te doen alsof er niets was gebeurd. Toch vroeg ik me af hoe ze zich werkelijk voelde, want ik wist honderd procent zeker dat ze wel degelijk had genoten. Wat ik me ook afvroeg, dat was of ze aanvankelijk protesteerde omdat ze het niet wilde, of omdat ze dacht dat ik me verplicht voelde om me om haar plezier te bekommeren. Ik voelde me licht paniekerig bij de eerste optie, én tegelijk verlangde ik ernaar om haar ongelijk te bewijzen op de tweede mogelijkheid.

“Tess,” zei ze enkele dagen later toen ze ’s ochtends binnenkwam, “Kun je alle documenten die we over Davids in ons bezit hebben voor me verzamelen? Ik heb vanmiddag een afspraak. Ik moet mezelf grondig informeren, want deze meeting zal bepalend zijn voor het voortzetten van onze samenwerking.”

Mij hart sloeg meteen een slag over en verder dan een knikje kwam ik niet. Op automatische piloot volgde ik Angela naar haar kantoor, waar ik de gevraagde documentatie uit de archiefkast haalde en op haar bureau legde. Ze mompelde een woord van dank, terwijl ze bezig was met het opstarten van haar laptop.

De rest van de ochtend verliep zoals gewoonlijk. Ik beantwoordde wat telefoons, tikte een aantal verslagen in, kortom allerlei dingen die een administratief assistente normaal doet. Kort na de middag hoorde ik hoe ze haar zoveelste telefoongesprek van de dag beëindigde en seconden later verscheen ze in de ...

... deuropening.

“Tessa, verwittig me als die mensen van Davids er zijn, wil je?”

“Zeker,” antwoordde ik, waarna ze deur van haar kantoor sloot.

Opnieuw sloeg mijn hart een paar slagen over en ik betrapte mezelf er op dat ik worstelde met een dilemma. Ik wilde niets liever doen dan haar nog een keer verassen, maar had er tegelijk geen idee van hoe ze zou reageren. Het was het enige waarop ik op dat ogenblik aan kon denken. Of ik het wilde of niet, Angela’s ultieme ontspanningsmoment beheerste mijn gedachten. Ik wist ze daar hooguit een kwartier voor de vergadering aan toe was en bedacht dat ik misschien tegen die tijd wel een nieuwe poging zou kunnen wagen… onrechtstreeks, met een indirect aanbod. Als mijn ‘hulp’ niet welkom was, dan zou er sowieso een moment komen waarop ze me duidelijk zou maken dat ze het niet meer wilde. Als ik een nieuwe poging ondernam, zou dat haar kans zijn om er definitief een einde aan te maken en konden we de draad van een normale werkgever/werknemer relatie weer opnemen. Aan de andere kant, als ze liet blijken dat het niet onwelkom was… Ach, ik moest het er gewoon op wagen, anders zou ik geen rust vinden.

Ik liep naar de deur en deed iets wat, met wat goede wil, als aankloppen kon worden bestempeld. Zonder antwoord af te wachten, ging ik haar kantoor binnen en zag Angela verwonderd opkijken. Ze was duidelijk nog niet begonnen aan haar zo persoonlijke voorbereiding, maar zat de bundel van Davids door te nemen. Ik fixeerde me op die o zo bijzondere ...