Stille Jongen 4 - Sex Verhalen

Stille Jongen 4

H4: Niet Zo Handig.

Het brak me op. In het dagelijks leven wist ik me nu nog vaker niet te gedragen. Ik liep tijdens lessen soms zomaar weg. Op stage dan. Net nog bij vwo 5. Het was niet eerlijk. Het ging ook niet alleen meer om de stilte die ik meebracht, maar ik kon me op een ander gebied ook niet meer beheersen. Opwinding vond mij met vlagen. Dan moest ik echt vluchten. Zeker als ik een trainingsbroek stond les te geven. Stil sloop ik dan weg. Niemand die mij perse miste. Alleen m’n begeleidster natuurlijk. Maar ook zij droeg hier elke dag aan bij.

-

,,Ik denk dat ik moet stoppen met deze stageplek.’’ zei ik de sympathieke brunette zonder haar aan te kijken.

,,Wat?! Hoezo? Het gaat zo goed.’’ reageerde ze fel en enthousiast. Ana, een mooie jonge vrouw van ergens haverwege de twintig – een fucking godin, echt niet normaal! – was iemand die het nooit erg had gevonden dat ik stil was. Want ik deed wel m’n best. Ze vond het ook niet erg dat ik in de pauzes ergens anders was dan de andere leerkrachten.

,,Ik kan het niet. Dit is niets voor mij.’’ zei ik haar snel. Ik wilde het er niet over hebben.

,,Tot nu toe loop je dik op schema. Ik heb niets op je aan te merken. Ja, wat stil misschien, maar je lesplannen zijn goed en leuk, en je vind dit werk toch ook nog leuk?’’ vroeg ze zich verbijsterd af. Maar daar lag het allemaal niet aan. Ik zou straks nog de klas van Samentha krijgen en ik had haar niet meer gesproken sinds alle ongemakkelijkheid in de tuin. Ik kon ...

... wel janken. Maar zelfs dat lukte niet.

,,U begrijpt het niet.’’ bracht ik zwaar. Ik keek haar kort aan en zag haar blik plots veranderen. Het ongeloof verdween en iets bezorgds kwam er voor in de plaats terug.

,,Is er wat gebeurt?’’ vroeg ze me toen voorzichtig. Ik schudde met m’n hoofd. Ana, net als alle andere mooie vrouwen op deze wereld, droeg alleen maar bij aan het probleem.

-

,,Ik denk niet dat iemand mij kan helpen.’’ bracht ik uit alsof ik een misdaad had begaan of ernstig ziek was. Maar zo zag ik het ook. Dit kon niet normaal zijn.

,,Vertel me alsjeblieft wat er is.’’ Ze kwam dichterbij. Dit was haar kantoortje. Ons kantoortje. Ik heb me altijd bij haar thuis gevoeld. Zover ik wist hoe dat voelde. Ana was lief en zeker ook zorgzaam. Maar dat had ik toch niet nodig. Ik schudde dan ook met m’n hoofd. En toen ging ze de fout in. In mijn ogen. Zonder wat te zeggen legde ze een arm om me heen. ,,Het komt wel goed.’’ zei ze dan maar, nog altijd niet wetende hoe en wat.

-

,,Huil je nou?’’ kon ze me een paar tellen later voorzichtig vragen. Godver, ja, ik huilde. Erger kon niet. En kwaad dat ik toen werd. Zeker niet op haar. Maar dat maakte ik niet duidelijk toen ik wild haar arm wegsloeg.

,,Ik zei toch dat niemand mij kan helpen!’’ snauwde ik haar daarna kwaad toe, en zag dat ik haar pijn had gedaan, de manier waarop ze haar arm voor haar lichaam hield. Tranen stonden inderdaad in m’n ogen. Wat was er aan de hand? Dit was niet meer normaal. Nu had ...