De Gezusters Santegoed - 19 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 19

De volgende morgen mag ik eerst even naar de dokter, voor controle. En daar blijkt, dat de wond nu best goed aan het genezen is, en de hechtingen er al uit mogen. Maar de dokter benadrukt me, dat het geen vrijbrief is om al meteen vol aan het werk te gaan.

Chantal, die met me meegekomen is, zegt tegen de dokter: ‘Geen zorgen, ik let er wel op, dat hij niet te veel gaat doen!’

De dokter glimlacht en we nemen afscheid van de man. We lopen dan terug naar huis, want zo ver is het nu ook weer niet. Onderweg komen we langs de plaatselijke bloemist. Ik zie Chantal naar de prachtige bloemen kijken en ik loop daarop naar binnen om er even later met een flinke bos bloemen uit te komen. Chantal kijkt me hoofdschuddend aan.

‘Omdat ik naar wat bloemen kijk, hoef je nog niet meteen zo’n uit de kluiten gewassen bos bloemen te kopen, John!’

Maar ik kan in haar ogen zien, dat ze het wel waardeert. Nog steeds lachend vraagt ze me: ‘Volgens mij moet ik dat vaker doen. Zal ik dadelijk ook nog eens bij de juwelier naar binnen kijken?’

Ik zeg lachend: ‘Bloemen zijn ook heel wat anders dan iets kopen bij een juwelier, Chantal! Bovendien kan ik me een bos bloemen nog wel veroorloven, maar zit dat met die prijskaartjes van de juwelier er dat heus niet meer aan!’

‘Dat weet ik ook wel. Maar wel lief, dat je aan me dacht!’

Ze geeft me een zoen op mijn wang, en we lopen dan hand in hand verder. Eenmaal thuis zet Chantal de bloemen meteen in een vaas, waarop Helen meteen zegt: ‘Zo! ...

... Dat is een forse bos bloemen. Wat moet John nu weer goedmaken?’

Chantal zegt lachend: ‘Niets! Op weg naar huis kwamen we langs de bloemist, en ik keek naar binnen. Loopt mijnheer naar binnen en komt naar buiten met zo’n enorme bos bloemen!’

‘Nou, hij heeft anders wel goede smaak, Chantal! En ze ruiken heerlijk!’

Chantal glundert en schikt de bloemen, tot het eindresultaat haar goed bevalt. Ze zet de vaas in de woonkamer, waardoor de heerlijke geur van de bloemen door de kamer verspreid wordt.

Helen vraagt me dan: ‘En, hoe staat het nu met je wond, John?’

‘De hechtingen zijn er al uit, maar ik mag natuurlijk nog niet te veel belasten. Maar ik verwacht mijn moeder vandaag nog wel op bezoek, en ze weet nog van niets. Dat wil ik ook nog even zo houden. Ze is altijd zo meteen overbezorgd. Willen jullie er nog niet te veel over zeggen?’

Johan en Helen begrijpen dat meteen en stemmen toe. En mijn vermoeden blijkt zeker niet verkeerd te zijn. Amper een uur later komt mijn moeder al op bezoek.

‘Zijn jullie al terug? Ik dacht, dat jullie pas zondag terug zouden komen? Want ik meen, dat ik jullie straks bij de dokter uit de deur zag lopen.’

Ik glimlach en besluit dan maar meteen mijn moeder in te lichten over wat er gebeurd is in Kampen.

‘Ik moest even naar de dokter om mijn arm te laten controleren, mam.’

‘Je arm? Ben je gevallen of zo?’

‘Nee, was dat maar zo, mam! Nee, ik had een steekwond, die ik opgelopen heb bij een vechtpartij. Maar dat is alweer ...