Milf Blues - Sex Verhalen

Milf Blues

Soms dringt het leven van iemand die je helemaal niet kent zo plots in je eigen leven binnen dat het er deel van gaat uitmaken. Het wordt even tastbaar en is even aanwezig als het bestaan van je geliefden, van je familie en je vrienden. Dat is mij een aantal jaren geleden overkomen op een banale en toevallige manier. Toen ik op een ochtend in mijn auto wilde stappen, zag ik een pakje papier liggen voor een van de voorwielen. Nu ben ik niet zo nieuwsgierig dat ik me buk voor alles wat ik op de grond zie liggen. Maar omdat het op het eerste zicht op een pakje brieven leek, boog ik me voorover. Het waren inderdaad drie witte enveloppen die met een elastiekje werden samengehouden. Op iedere envelop was een postzegel geplakt, die nog niet was afgestempeld. De brieven moesten dus nog verstuurd worden, maar er stond geen adres en evenmin een afzender op. De enveloppen waren nog niet dichtgemaakt. Ik stapte in mijn wagen en begon te lezen. Drie uur later zat ik nog steeds in mijn wagen voor me uit te staren. Mijn telefoon had zeker tien keer gerinkeld en ik had het dubbel aantal sms’jes ontvangen van mijn collega’s die me vroegen waar ik bleef.

Wat kan ik zeggen over de brieven? Het zijn drie onaffe brieven, geschreven in hetzelfde handschrift. Ze zijn schokkend en onfatsoenlijk. Maar ook doodeerlijk en openhartig. Ze bevatten de wanhopige en pijnlijke biecht van een vrouw aan haar man, haar dochter en haar minnaar die het vriendje van haar dochter was. Of ik die biecht openbaar ...

... mocht maken? Ik weet het niet. Ik heb er lang over nagedacht. Ik weet het nog steeds niet. Niemand is verplicht om deze brieven te lezen. Gevoelige zielen stoppen best nu. Er zijn prettigere en meer opwindende verhalen op deze site te lezen. Ik spreek geen oordeel uit. Dat zou te gemakkelijk zijn.

Misschien zijn de brieven een waarschuwing? Misschien gewoon een constatering dat ook dit kan gebeuren? We zijn mensen en ons vlees is zwak. Maar wat zegt dat? Om alle mogelijke herkenning te vermijden, heb ik de namen veranderd. De vrouw noem ik Greta, haar man Georges, haar dochter Ella en haar minnaar, het vriendje van haar dochter, noem ik Michael. Ik heb hier en daar enkele passages geschrapt die me te persoonlijk leken. Die heb ik aangeduid met (...). Er zijn ook enkele passages die ik niet kon ontcijferen omdat de inkt uitgelopen was. Door de tranen van Greta? Ook die passages duid ik aan. Ik wil zo eerlijk mogelijk diet verhaal vertellen.

De brieven waren duidelijk bedoeld als afscheidsbrieven. Ik durf me niet voorstellen wat er nadien is gebeurd. Maar het feit dat de brieven niet voltooid zijn en dus niet zijn verstuurd, geeft toch wat hoop. Misschien heeft Greta ze op een avond uit haar auto gezwierd terwijl ze door mijn straat reed en zijn ze zo bij mij terechtgekomen? Wie zal het zeggen?

EERSTE BRIEF: brief van Greta aan haar dochter Ella

Ella, mijn liefste schat,

hoe moet ik beginnen? Ik weet zelfs niet of ik nog het recht heb om je mijn schat te noemen! ...