De Club - 2 - Sex Verhalen

De Club - 2

... zocht direct de weg naar mijn hete poesje. Ik kreunde en spreidde mijn benen om haar heerlijke brutale vingers toegang te verlenen tot mijn natte spleetje. Ik gaf me gewonnen. De mensen in de koffieshop, de mensen die buiten langs het raam liepen, het maakte me allemaal niet meer uit, ze mochten het zien hoe alle opgekropte geilheid vrijkwam, als een vulkaan die plotseling uitbarst.

Ik drukte mijn lippen op de hare. Tintelingen trokken door mijn hele lichaam zoals ik ze nog nooit gevoeld had. Gulzig zochten onze tongen elkaar voor een lange, intensieve tongzoen. Ik zoog zo hard op haar lippen dat onze lippenstift compleet uitgesmeerd werd over onze gezichten. Bijna agressief duwde ik mijn hand onder haar stijlvolle mantelpakje en gleed snel langs haar dijen omhoog. Ik voelde de rijkelijk bewerkte band van haar, ongetwijfeld onbetaalbare, zwarte 20 denier silk nylons. Snel zocht ik naar het zachte vlees van haar heerlijk opbollende venusheuvel.

Marloes slaakte een verrast kreetje en lachte ongemakkelijk. “Halleluja! Anne,...je bent er erger aan toe dan ik.” klonk het verbaasd. Met mijn vrije hand schoof ik onder haar blouse en rukte haar rijkelijk bewerkte bh naar beneden. Haar heerlijke borsten sprongen brutaal naar voren, de vrijheid tegemoet. Ik voelde hoe ze kippenvel kreeg toen mijn hand zacht over de ronding van haar borst gleed. Ze kreunde zacht. Ik nam een stijve tepel tussen duim en wijsvinger en draaide er rondjes mee. “Auwww...dat doet pijn Anne!” klaagde ...

... Marloes. Ze sloeg me plagerig met haar vrije hand op mijn wang. Direct kwam haar waanzinnige glimlach weer tevoorschijn, “Ga door liefje, doe me maar lekker pijn” Zoenend likkend en kreunend vingerden we elkaar alsof we alleen op de wereld waren. Lang kon dit niet goed gaan, me moesten nu wel opvallen, we hingen over elkaar heen en kreunden en hijgden hoorbaar. Maar stoppen was geen optie. Ons brandend verlangen naar elkaars kutje was op dat moment groter dan onszelf. We zouden doorgaan tot we schokkend en trillend klaar zouden komen of dat we de zaak uitgetrapt zouden worden.

Dat laatste gebeurde.

“Wilt u alstublieft de zaak verlaten dames?” Het was de gebaarde barista die ons vriendelijk aansprak. “Van mij mag u gerust doorgaan hoor, ik geniet er wel van” zei hij grinnikend, “maar er zijn hier ook mensen die er wat minder goed tegen kunnen.” Verschrikt keken we om ons heen en zagen de verontwaardigde blikken van een aantal oudere dames aan een tafeltje verderop. Aan het tafeltje daarnaast zat een vrouw met twee kinderen. Ook die keek boos onze kant op en hield haar handen voor de ogen van haar nieuwsgierig giechelende kinderen. Ik liep rood aan en kromp in elkaar van ellende. Hoe had ik me zo kunnen laten gaan? Maar Marloes leek totaal niet onder de indruk. Rustig stond ze op, streek haar mooie mantelpakje glad en liep ogenschijnlijk onbewogen naar de kassa om de koffie af te rekenen. “Hou de rest maar voor de overlast” hoorde ik haar lachend tegen de barista zeggen. Ze ...