Mijn leerling Anne - 2 - Sex Verhalen

Mijn leerling Anne - 2

... verder.

‘Vertel mij wat! En dan zo kort en laag als mogelijk he!’

Ik zet de laatste stap: ‘Of gewoon zonder iets.’

Rob kijkt mij schuin aan met een grijns op zijn gezicht. ‘Dat zou een fraai aanzien zijn ja.’

‘Dan vraag ik het je maar als man tot man: zou je haar wel eens zo willen zien? En aanraken, voelen. Laten kronkelen van genot.’ Ik krijg het al weer warm bij deze gedachte.

‘Wat heb je in gedachten, Meneer van Schoffelen?’

Ik heb hem. ‘Kom volgende week maar om 16:30uur naar mijn kantoortje, dan zul je zien wat ik bedoel.’ Met een laatste knipoog loop ik voor hem uit terug naar de lerarenkamer, op de voet gevolgd door een verdwaasde Rob.

De week gaat tergend langzaam voorbij, maar dan is het eindelijk weer tijd voor de dramales van 6 VWO. Bij het opdelen in tweetallen zorgt Anne er direct voor dat zij weer met mij samen kan werken. We zoeken ons heenkomen in mijn kantoor, waar het allemaal begon.

Enigszins verlegen kijkt Anne naar de grond.

‘Anne? Gaat het wel?’ vraag ik bezorgd. ‘Weet je zeker dat je door wil gaan met wat je me de vorige keer gevraagd hebt?’

Ze kijkt op, haar grote bruine ogen staan verwachtingsvol. ‘Is het gelukt? Zijn er echt leraren die dat willen?’ vraagt ze.

Ik grijns breed. ‘Jazeker. Dus zeg het maar. Zij staan vanmiddag hier klaar, ik kan het nu nog afblazen voor je.’

Heftig schudt ze haar hoofd. ‘Nee, ik wil het!’ roept ze dan.

Een idee sluipt mijn brein in. ‘Smeek er maar om dan, sletje van ...

... me.’

Ondeugend kijkt ze me aan. ‘Mag het alstublieft?’ vraagt ze.

‘Nee, nee, zo makkelijk kom je er niet van af. Smeken doen we op de knieën.’

Ze komt voor me zitten, op perfecte hoogte. ‘Alstublieft?’ vraagt ze zo lief mogelijk.

‘Dat is geen smeken, meid. Wat wil je nou precies?’ Ik wil het haar horen zeggen. De aanblik van haar hoofd zo dicht bij mijn lievelingsorgaan zorgt al voor een verandering van mijn bloedstroom.

Dan trekt ze de stoute schoenen aan. ‘Mag ik alstublieft jouw lul en die van enkele mysterieuze leraren in mij voelen?’

Ik kan het niet laten, maar dit is me te veel. Ik rits mijn broek open en bevrijd mijn groeiende paal. Gretig pakt ze hem beet met haar hand, ietsje minder onwennig dan de vorige keer. De aanblik en het gevoel zijn me te veel, en al gauw pak ik haar hoofd beet. Ze weet wat er van haar wordt verwacht en opent haar mondje direct. Ik schuif mijn schacht naar binnen en voel de warmte van haar mond en de glibberigheid van haar likkende tong. Als ik bijna op knappen sta trekt ze haar hoofd terug en grijnst gemeen naar me. ‘De rest komt later, meneer.’ Terwijl ze dit zegt knippert ze met haar lange wimpers.

Dan stapt ze m’n kantoortje uit, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, mij met een keiharde paal achterlatend. Ik probeer hem zo goed als mogelijk (en zo onzichtbaar mogelijk) terug in mijn broek te proppen en loop achter Anne aan de zaal in.

Op het toneel improviseren we maar wat. Ik kan nog niet helemaal nadenken; elke keer ...