Mini - 71 - Sex Verhalen

Mini - 71

... is hier altijd welkom, Geert… Ik zet de koffie aan!” En inderdaad ging even later de bel van de intercom. Op het beeldscherm zag ik hem in blauw gevechtspak voor de buitendeur staan.

“Ik doe de deur open, Geert. Hal door, lift in, negende verdieping uitstappen en linksaf.” “Oké!” Even later stapte hij naar binnen en begroette Joline en mij hartelijk. “Zo… goedenavond mensen. Goed jullie weer te zien.” Joline nam hem mee naar de kamer; ik schonk in de keuken de kopjes in.

Hij keek rond en snoof. “Ik weet niet waar het eerste aandacht aan moet schenken… de koffie, de geur van jullie stoofpotje, het uitzicht of de gastvrouw. En dat is niet in volgorde van belangrijkheid overigens.”

Joline’s mondhoeken gingen een fractie van een centimeter omhoog. “Wát zeg je nou? Het uitzicht op de gastvrouw? Nou ja zeg…”

Geert keek verschrikt. “Zei ik dat?” Ik grijnsde. “Mevrouw de gastvrouw houdt er van om bezoek in de maling te nemen, Geert. Ik verstond je prima en nee, dát zei je niet. Ga zitten, dan drinken we eerst rustig koffie. Tenminste: ik hoop dat je de tijd hebt.” Hij knikte. “Ja hoor. Mijn dienst zit er op en aangezien ik binnenslaper ben op Soesterberg wacht er thuis niemand op mij. En al zou ik naar huis gaan: ook daar wacht niemand op mij. Vrijgezel, maar niet vrijwillig.”

We begonnen aan de koffie en ondertussen dwaalden zijn ogen rond. “Wat wonen jullie hier mooi, zeg… Maar ik even rondkijken? De koffie is toch nog te heet.” Ik deed de deuren een stukje open ...

... en nam hem mee het terras op. “Hier hebben jullie Holtinge ‘verhoord’?” Ik knikte. “Dáár, in het hoekje, op een stoel, vastgebonden met tiewraps aan de leuning van de balustrade en met mijn buks op tien centimeter van zijn neus vandaan.”

Op dat moment kwam Joline ook naar buiten. Hij keek omlaag. “Dat is een serieus stukje vallen… En die buks van jou… Mag ik die eens zien?” Ik haalde de buks uit de kast in de slaapkamer en overhandigde het ding aan hem: het magazijn eruit, de grendel in de achterste stand zodat hij de kamer kon controleren.

“Da’s een serieus wapen… Ik kan me voorstellen dat je héél stil bent als die op je gericht is.” “Nee hoor”, zei Joline, “toen ik zei dat hij beter de naam van die politiemol kan gaan zeggen, omdat ik hem anders zou voorbereiden op een vrijwillige val van negen verdiepingen, begon hij vrij snel te praten.

Geert keek me aan en ik knikte. “Toen ik het vroeg was zijn antwoord een simpel ‘val dood’, daarna begon Joline en binnen twee zinnen noemde hij de naam. Heel vreemd… Ze had de buks nog niet eens vast.” “Vrouwen zijn altijd overtuigender dan mannen, Kees, dat weet je ondertussen toch wel?” Geert schudde zijn hoofd. “Jullie zijn een apart stel. En die andere twee, Ton en Fred, ook.” We gingen weer naar binnen; de koffie was nu op de goede temperatuur.

“Zal ik het vervolg op jullie actie hier vertellen?” Wij knikten. “Graag.” “Oké… Toen hij in Soesterberg aankwam, had hij weer praatjes. Zijn advocaat kwam na een uurtje en begon ...