De nachtzuster - Sex Verhalen

De nachtzuster

Johan was een voor zijn leeftijd van achttien jaar grote, forse jongen: hij had de lengte en het postuur van een forse, volwassen man en daardoor schatte men hem meestal veel ouder dan hij in werkelijkheid was. Toen hij voor een operatie aan zijn enkel in het ziekenhuis moest worden opgenomen, werd hem van tevoren gezegd dat hij waarschijnlijk twee weken zou moeten blijven, en misschien wel langer. Het hing ervan af hoe zijn lichaam zich van de ingreep zou herstellen.

's Morgens om een uur of negen meldde hij zich bij de secretaresse van de arts, die hem onder behandeling had en liet zich als patiënt inschrijven. Deze stuurde hem door naar de afdeling, waar hij de komende weken zou moeten verblijven. Zijn ouders waren in goede doen en hadden een eenpersoons kamer voor hem geregeld. Daar stelde een niet onknappe verpleegster zich voor als Jolanda. Zij heette hem welkom op de afdeling en wees hem zijn bed en de kast, waar hij zijn spullen kon opbergen.

"Kleed je maar uit en trek je pyama aan." zei ze, "Ik vind het niet leuk voor je, maar die zul je nog wel even nodig hebben."

"Kun jij me niet even helpen?" vroeg Johan glimlachend; hij vond dat zij er leuk uitzag.

"Hoezo?" vroeg ze met een vrolijke twinkeling in haar mooie ogen. "Er mankeert toch niks aan je handen?"

"Nee, maar ik ben patiënt en dús ben ik ziek. Ik heb hulp nodig." deed hij zielig, terwijl hij zijn kast opende. "En daar ben jij toch voor?"

"Ik ben er inderdaad voor om je te helpen." knikte ze ...

... bedachtzaam, terwijl ze hem vriendelijk aankeek. "Maar ik heb meer te doen, en zo lang jij je zelf kunt redden, mag je je handen uit de mouwen steken, jongetje!"

Johan grinnikte, zette zijn weekendtas op het bed en begon zijn kleren uit te trekken.

"Heb je van de secretaresse ook papieren meegekregen?" wilde Jolanda intussen weten.

"Ja, die heb ik in het zijvakje van mijn weekendtas gestopt." antwoordde hij, terwijl hij ze er uit haalde en aan haar gaf.

"Dankjewel. Daar staat op wat je allemaal nodig hebt. En daar kan ik dan voor zorgen."

"Misschien heb ik jóu wel nodig." grinnikte Johan; hij hoopte al dat hij nog vaak met deze verpleegster te maken zou krijgen.

Jolanda's reactie was opvallend: ze keek hem veelbetekenend aan en zei toen:

"Laten we eerst maar even doen wat de dókter je heeft voorgeschreven."

"En dan?" Intussen had hij, op zijn onderbroekje na, zijn kleren uitgetrokken en trok nu een pyama aan.

"En dan?" echode ze vrolijk, ""Dan ga ik verder met mijn werk."

"Jouw werk is toch voor mij zorgen?"

"Onder andere." lachte ze, "Maar helaas voor jou zijn er meer patiënten. Maar misschien heb ik vandaag nog wel even de tijd om je uit te leggen wat er allemaal tot mijn werk behoort. Morgen ben ik vrij, en dan ga ik minstens een week de nachtdienst in."

"Ben je dan de hele nacht alleen?"

"Op deze afdeling wel. Maar als de nood aan de man komt, dan kan ik zó collega's van andere afdelingen roepen, hoor."

"Wat doe je dan zo, de hele ...