Liefde na de dood - Sex Verhalen

Liefde na de dood

Het ongeluk was mijn eigen stomme schuld. Ik zat met mijn hoofd weer bij de buurvrouw, waar ik nu al maandenlang over droomde. Hoe ze tegen me gelachen had toen we elkaar vanochtend tegenkwamen en hoe ik had gebloosd en de andere kant op had gekeken. Want als we elkaar tegenkwamen dan klapte ik dicht, maar dat weerhield me er niet van om, in mijn dag- en nachtdromen, alles met haar te doen wat maar mogelijk was. Ik fantaseerde over welke kleur ondergoed ze die dag aanhad, hoe haar borsten zouden aanvoelen in mijn handen, hoe intiem ze eventueel geschoren was. Stoute dromen over een vrouw waarvan ik slechts enkele weken geleden de naam had gehoord… Angela… “als een engel”

Als je dat soort gedachtes hebt over een mooie vrouw krijg je als man al snel dat het bloed niet meer in je hoofd zit, maar ergens anders. Dat ik de auto van rechts niet zag aankomen, mag geen wonder heten.

Het ongeluk gebeurde niet ver van mijn huis af. Ik kan me alleen nog maar een kakofonie van geluiden herinneren, een verblindende flits en een drukkende pijn…

En toen stond ik naast het ongeluk. Rechtop, ongedeerd, alleen wat verbaasd. Om me heen hoorde ik de kreten, de snikken, de telefoons die tegelijkertijd 112 belden. En ik zag mezelf. Ik zag er niet al te best uit… behoorlijk in de vernieling zou dichter bij de waarheid zijn. Toen hoorde ik een vrouw naast me zeggen: “Dat overleeft hij nooit.” Die zin boorde zich in mijn bewustzijn, want hij werd niet uitgesproken tegen mij, maar tegen ...

... iemand naast me. De vrouw leek mij totaal niet te zien. Iemand die riep: “Aan de kant, ik heb EHBO.” Vervolgende rende hij dwars door me heen naar het wrak en begon onverrichter zake aan het portier te rukken.

Ik kwam, wonderbaarlijk kalm, tot de conclusie dat ik dood was. Er was geen angst, geen leegte, geen donderende stem die me riep… alleen een drang… Ik had wel eens gehoord dat geesten op aarde gehouden worden door de onvervulde wensen uit hun leven. En Angela was mijn onvervulde wens. Ik keerde het ongeluk resoluut de rug toe en begaf me naar huis.

Ik rende en ik werd nergens meer door tegen gehouden. Letterlijk dwars door de menigte. Tot ik bij mijn eigen appartementencomplex kwam. Ik glipte achter een dikke buurman langs, de deur door. Onmiddellijk lachte ik mezelf uit. Als ik door mensen heen kon lopen zou een deur ook geen probleem zijn. De liftdeuren waren dat inderdaad niet, maar in mijn haast kwam ik uit in een lege liftkoker. En geloof me, zelfs als je onstoffelijk bent is het geen pretje om een lift op je hoofd te krijgen. Maar het had wel als resultaat dat ik meteen in de lift stond. Op het knopje drukken was echter een probleem. Ik duwde er een paar keer tegenaan, maar de lift reageerde niet.

Dat werd dus wachten tot iemand dezelfde lift nam en, toen hij twee verdiepingen te hoog indrukte, moest ik er op goed geluk eruit springen. Het geluk was met me (afgezien van het feit dat ik dood was) en ik wist op de vijfde aan te komen. Ik liep de gang door, langs ...