-
Bakkersjongen - 8
Datum: 29-10-2020, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
8: De Uitnodiging - Nadat ik met de kerst toch even naar m’n ouders was gegaan, omdat ik er achter kwam dat Juul niet net als ik alleen zou zijn, kwam ik erachter dat ik dat ook niet had hoeven zijn. Het was rond een uur of zeven toen ik thuis kwam, en door een donkere en besneeuwde stad wandelde ik met een opgelucht gevoel. Het had me goed gedaan thuis te zijn. En nu was ik weer echt thuis. Mijn thuis. Of toch nog ons thuis? Door Juul had ik weer nieuwe motivatie gevonden om Tessa niet zomaar te laten gaan. En ik kreeg steun voor die motivatie uit onverwachtste hoek. Want eenmaal binnen, één verdieping hoger, kon ik niet zomaar mijn huisje betreden. Er stond iets voor. Of zat. Een meisje wat er vermoeid uitzag. Haar rode jas herkende ik meteen en toen ze me zag door de houten spijlen van de trap, krabbelde ze snel overeind. Ik was verrast haar te zien, en dat was nog zacht uitgedrukt. Ze durfde me amper aan te kijken en ze kwam zo heel nederig over. Alsof ze iets verkeerds gedaan had. Maar dat was niet zo. De laatste keer dat ze hier was, ging ik veel te ver. Zij niet. Ik liet haar te ver gaan, en toen ging ik ook nog eens uit m’n plaat tegen haar. Of speelde er iets anders? - ,,Hey Manon…’’ zei ik haar eerst maar. ,,Hoe is het?’’ vroeg ik haar voorzichtig. Elke keer als ik haar zag, vergat ik alles van wat eerder gebeurd was. Ik moest echt even nadenken wat ze de vorige keer ook alweer kwam doen. Ook al was het nog zo kort geleden. Maar toen kwam ze me ...
... vertellen dat ze Tessa zou opzoeken, wat nu gelukt was. En zo sprak ik Tessa daarna ook weer een keertje. En nu was zij weer aan de beurt. Zo voelde het een beetje. ,,Ik hoorde dat jij en Tessa weer goed zijn.’’ probeerde ik tevreden en opgelucht over te komen. ,,Soort van, ja.’’ zei ze alleen dwars. Ik maakte me zorgen. ,,Wat doe je hier?’’ ging ik dan maar gelijk door. Ze haalde haar schouders op. ,,Hoe lang zit je hier al?’’ vroeg ik haar daarna maar. ,,Sinds drie uur. Hoe laat is het nu?’’ Ik schrok er van. ,,Het is al bijna half acht.’’ slikte ik haar dan ook tegemoet. Ze had al die tijd hier zitten wachten. Ze gniffelde er dan ook kort en wat verwrongen om. ,,Kom ik maak wat te eten.’’ zei ik haar snel en wilde langs haar de deur open maken. ,,Nee.’’ stopte ze me meteen. ,,Ik denk niet dat het slim is als ik blijf.’’ Ze keek me nu kort aan en het was duidelijk dat zij de vorige keer nog niet vergeten was. Maar wat is er dan zo belangrijk dat ze zo lang op me wachtte? - ,,Wat ik de vorige keer geflikt heb, hoef je me echt niet te vergeven. En ik denk ook niet dat als ik nu aardig doe, alles goed is daarna. Echt niet. Maar je moet wel wat eten.’’ zei ik haar vrij volhardend. Ze zweeg en slikte even hoorbaar. Ze keek me zwaarmoedig aan. ,,Alsjeblieft?’’ vroeg ik haar en ze volgde me toch maar naar binnen. Ze hield haar jas wel aan, en ik gooide snel een armoedig blik soep op het vuur. Dit was niet het moment om zelf iets in elkaar te knutselen. - ,,Geef me je ...