Een verassing - Sex Verhalen

Een verassing

Af en toe bezoeken mijn vriend Alex en ik wel eens een gay-café. Maar dan wel cafés met een zeker niveau, waar het er niet aan toegaat alsof je op de veemarkt bent en als de nieuwste dekhengst wordt rondgeleid. Het café waar wij meestal heengaan is eigenlijk gewoon een café zoals alle andere, alleen in dit geval komen er dus voornamelijk mannen die op mannen vallen. Hetero’s zijn gewoon toegestaan natuurlijk en vrouwen zijn ook welkom al is die aanloop er gewoon weinig. Maar het is er gezellig. Meestal draait de barman fatsoenlijke muziek en ook nog eens op een normaal volume, zodat je er kunt praten. Meestal gaan we er heen om gewoon wat te praten en drinken, maar soms ontmoet één van ons iemand en volgt er een nadere kennismaking. Alex en ik gunnen elkaar onze pleziertjes.

Afgelopen vrijdag was het wat drukker dan gewoonlijk. Omdat we wat later binnenkwamen dan normaal snapten we eerst niet waarom dat was. Maar toen we binnen waren zagen we al snel wat er aan de hand was. Op het podium stonden enkele instrumenten en microfoons. Blijkbaar had de eigenaar weer eens een bandje geboekt. Aangezien zijn budget vrij laag is en er niet veel bandjes zich geroepen voelen op te treden in cafés zoals het zijne, stonden we even te twijfelen. Zouden we wel blijven?

Net op dat moment liep Alex een oude bekende tegen het lijf en besloot hij in elk geval nog wel te blijven. Ik schoof even bij hen aan en besloot na één drankje weg te gaan. Maar dat zou niet gebeuren. Halverwege mijn ...

... eerste biertje zag ik dat de band het podium weer betrad. Mooie, jonge mensen, zoals altijd in dat geval. De zanger was een knappe man, gekleed in slechts een leren heupbroek en goed in vorm, maar niet afgetraind. Helaas liep hij alsof hij dit zelf ook heel goed wist en dat deed zijn charme voor mij wat te niet. Hij hing een basgitaar om en zei in de microfoon:

“Goedenavond, heren. Vanavond treden wij voor u op… wij zijn Raven and his Badboys…”, en hij wees naar de muzikanten achter hem. Ik schoot in de lach en met mij enkele anderen. “Badboys” het zou wat. Van de drie die achter hem stonden waren er twee heel duidelijk geen badboys. Een meisje met dikke rode dreads zat achter het drumstel, een gebruinde vrouw met donkere krullen nam plaats achter de toetsen en de laatste… toen ik die laatste goed bekeek stokte mij de adem.

Hij was zo te zien de jongste van de band. Kort blond stekeltjes haar. Een lange, slanke, fijngebouwde gestalte, die bijna breekbaar leek. Helderblauwe ogen, met een gepiercte wenkbrauw. Een zinnelijk rode mond. Om zijn nek droeg hij een ketting die, naar ik later zou merken, zelf gemaakt was van wasknijpersluitingen en veiligheidsspelden. Een strak zwart t-shirt met in het roze het opschrift ‘Punk’s not dead”. Een wijde skaterbroek, waar hij bijna in verdronk. Hij nam ook een gitaar in de handen. Ik was even bang dat hij onder het gewicht zou bezwijken, maar bijna voordat hij hem omhad had hij het instrument al een paar akkoorden ontlokt. Gewoon een ...