Mini - 90 - Sex Verhalen

Mini - 90

Ondanks dat ik best wel moe was, wilde de slaap niet meteen komen. Zeldzaam, want meestal sliep ik binnen een paar minuten als ik in een bed lag. Een kwestie van ‘slapen wanneer je slapen kunt, want je weet maar nooit.’ Ik lag na te denken over de uitbarsting van Melissa. Had ik thuis zó weinig verteld? Teveel gebagatelliseerd? Of kwam zij er hier pas achter wat oorlog in feite betekende? Ik kwam er niet uit, maar was wel vreselijk geschrokken van haar uitbarsting. Naast me, in de slaapzak van Rob en Mel, lag ook iemand te woelen. En op een gegeven moment hoorde ik zachte snikken.

Ik fluisterde: “Mel… lig jij te huilen?” “Ja…” “Kom op meid, er uit. We moeten praten.” Ik gleed voorzichtig onder mijn dekbed vandaan. Rob zei zachtjes: “Goed plan, Kees. Mij nodig?” “Nee, Rob, dank je wel. Kom Mel, eruit, aankleden en mee.” Een hoofd met rode ogen kwam uit de slaapzak. Melissa kleedde zich aan en zachtjes verlieten we de camper. Ze sloeg haar arm om me heen. “Mag ik dat nog?” Ik keek haar aan. “Mel, je was zwaar van streek. Ik begrijp dat zaken je dan aanvliegen en dat je dingen zegt of doet waar je achteraf heel veel spijt van hebt. Je bent m’n zus en ik hou van je.” Ik gaf een zoen op haar wang. “En vertel nu eens wat je dwars zat zojuist. Want je lag te woelen en opeens hoorde ik je snikken.”

Ze keek voor zich uit. “Ik schrok van mezelf, Kees. Ik heb jou, sinds je terugkwam uit Bosnië en Afghanistan, altijd gezien als broer die zijn wilde haren kwijt moest voordat hij ...

... serieus met zijn leven begon. Nooi erbij nagedacht dat je daar vreselijke dingen hebt gezien en gedaan… Ik, en misschien Claar ook, hebben je altijd geplaagd met jouw imago van brave broer. Inderdaad: techniek, hardlopen en klassieke muziek, dat waren jouw werelden. Meisjes? Geen interesse. Het incident in Eindhoven, toen je die twee studiegenoten in elkaar trapte? Een van de zeldzame keren dat onze broer woedend was. Terecht, hoorden we achteraf. Maar nooit heb ik zó sterk beseft wat het is om in een oorlog verzeild te raken als gisteren en vanochtend. Je vertelt het alsof je erbij bent geweest… En misschien kun je dat omdat je eenzelfde ervaring hebt…” Ze keek me aan. “Is dat zo, Kees? Héb jij diezelfde ervaring?”

We waren ondertussen bij de achterzijde van de camping aangekomen. Daar was een paardenwei, met twee paardjes. Toen we bij het hek stilstonden, kwamen ze nieuwsgierig naar ons toe. Mel stak haar hand uit en een van de paardjes snuffelde aan haar hand en drukte toen de snuit tegen haar arm aan. Ze streelde het dier langzaam. “Ja Mel. Niet zo massaal, maar dat maakt weinig uit als er op je geschoten wordt. Iemand probeert jou en je maten te doden. En dat doet iets met je.”

Ik keek haar aan. “Wil je me geloven als ik zeg dat ik de mensen die ik heb neergeschoten, kan verantwoorden?” Ze keek vragend. “Hoe bedoel je dat?” “Ik heb niemand neergeschoten voor de fun of de kick. Ze waren een bedreiging voor mij of voor een van mijn mannen. En een andere optie was er op ...