Mini - 54 - Sex Verhalen

Mini - 54

Tony stond op. “Goed plan! Dan maken we er een internationale tocht van.” Ze lachte geruststellend. “Maar dat doet geen pijn, hoor… Binnen tien minuten loop je in België." Rob sloot de camper af en we liepen de camping af. Bengel sprong om ons heen, blij met de afwisseling. Vlakbij de ingang wees Tony naar rechts. “Kijk, het zwembadje. Als Pa vannacht weer dreigt te gaan snurken, trek ik m’n badpak wel aan en neem ik een duik. Eens kijken of jullie wondermiddel helpt. En zo niet, maak ik ‘m wel wakker en probeer een ander wondermiddel…”

“Lieve moeder van me. Sommige dingen hoef ik, als dochter van mijn vader, niet te weten…” Joline herhaalde vrijwel letterlijk de tekst van Pa, een uurtje daarvoor en we schoten in de lach. Joline gaf haar Pa weer een arm en ik schoof bij Tony aan. We liepen een stukje omhoog en bogen daarna rechtsaf, een smal paadje op. Rob vertelde: “Toen we hier de eerste avond waren, maakten we kennis met een echtpaar wat in Vijlen woont. Die hadden hier hun caravan staan, op nog geen twee kilometer van hun huis. Vertelden een aantal mooie verhalen uit de omgeving. Dit pad is rond de eeuwwisseling veel gebruikt door botersmokkelaars.” “Boter? Wat valt dáár nu aan te verdienen?” Ik trok mijn wenkbrauwen op. Rob lachte. “Oh, wacht even… Nieuwe generatie en zo… Ik bedoel de wisseling van de negentiende naar de twintigste eeuw. Rond negentienhonderd dus.” “Aha… Vóór de komst van het Internet dus. Ja, die tijd kan ik me maar moeilijk herinneren.”

We ...

... liepen langs de Cottessenbeek, een smal stroompje wat vrijwel de grens vormde tussen Nederland en België. Op een bepaalde plaats konden we met behulp van een paar stenen droog oversteken. Bengel sprong dwars door het water, iedereen natspattend die in haar buurt was. Joline had wat moeite met de oversteek, omdat ze wat hogere hakken onder haar schoenen had dan de rest. “Niet echt wandelschoenen, lieve dochter…” merkte Rob op. “Nee, stom van me.” antwoordde ze. “Enfin, de rest van de wandeling gaat over redelijke paden”, stelde Rob haar gerust.

Door de oversteek liepen Tony en ik voorop. Tony drukte mijn arm even. “Kees… Voel jij je een beetje thuis bij ons?” Ik keek haar aan. “Vraag je nou naar de bekende weg, schoonmoeder van me, of loop je naar complimenten te vissen? Natuurlijk voel ik me thuis bij jullie. Ten eerste hebben jullie een schat van een dochter waar ik smoor- en smoorverliefd op ben, maar ook al zouden jullie die niet hebben: jullie zijn een uiterst leuk stel mensen. Dol op elkaar, een prima gevoel voor humor, een brede interesse, gevoel voor geschiedenis en, misschien wel het belangrijkste: jullie kijken met een open blik de wereld in. En ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat jullie de wereld een stukje beter maken als je daartoe de mogelijkheid hebt.” Ik gaf haar een zoen op haar wang.

“Loop jij nou mijn moeder te versieren, Kees Jonkman?” hoorde ik achter me. Ik draaide me half naar Joline om. “Nee, ik ben aan het oefenen voor de tijd dat jij bijna ...