Het Kan Raar Lopen - Sex Verhalen

Het Kan Raar Lopen

Het kan raar lopen.

Zo zit je lekker aan de drank bij je beste vrienden met wat van hun vrienden, en zo zit je op het balkon met enkel nog de mannen en word je min of meer verteld dat het misschien wel een goed idee is als ik mijn vriendin met ze deel. Het kan raar lopen.

-

Ik had nu ruim drie jaar verkering. Manon was de liefde van me leven. Al jaren. En nu nog. Maar nu was ze ook van mij. Ik had haar zo’n twaalf jaar geleden leren kennen als een mooi en verlegen meisje wat m’n hart had gestolen en die niet meer wilde terug geven. Het was jammer dat ik niet ook haar hart gestolen had toen die tijd. Maar goed, uiteindelijk was het met toch gelukt. Ik ben nu tweeëndertig en zij negentwintig. We woonden al samen, maar waren niet getrouwd. Dat hoefde van mij nooit zo. We hadden een klein maar lux appartementje. Ik werkte als recruiter voor een groot bedrijf in de stad, en zij was lerares op de basisschool hier op het dorp. We gingen goed. We hadden plezier in alles wat we deden en hielden van elkaar. We hadden nog nooit ruzie gehad, en dat zouden we ook nooit krijgen. Niet als het aan ons lag. Maar het zou ook niet aan ons gaan liggen.

-

Manon had een goeie vriendin. Haar beste vriendin, misschien wel. Haar naam is Carmella. Een Spaanse. Net zo oud als Manon, en getrouwd met een man genaamd: Julio. Ook een Spanjaard. Als koppels konden we het ontzettend goed met elkaar vinden en hebben we elkaar ook al meerdere keren uit de brand geholpen. Wel getrouwd, maar geen ...

... kinderen. Ze werkten allebei op het consulaat van Spanje. Carmella was overigens wel een Nederlandse, maar bezat Spaanse invloeden die nog sterk de boventoon voerden. Julio was echt een Spanjaard. Hij was een stuk ouder. Al wat verder in de veertig. Een stuk ouder vergelijken met zijn mooie jonge vrouw. Ja, Carmella was een stuk. Manon ook hoor, ik kwam dan ook niets te kort. Maar ik vroeg me wel eens af hoe zo’n jonge meid voor zo’n oude man was gevallen. Niet dat Julio niet aardig was. En voor menig vrouw zou hij vast aantrekkelijk zijn. Ik had daar ook niet zo’n kijk op. We trokken heel veel met elkaar op. En daarnaast Manon en Carmella nog vaker met elkaar dan wij als stel. Ik zag Carmella ook vaker dan Julio, en zo zou hij ook Manon meer zien dan mij. Zo ging dat. Logisch ook. We kenden elkaar net zo lang als dat ik en Manon een relatie hadden. Carmella had daar zelfs een vinger in de pap gehad. En daar was ik haar nog steeds dankbaar voor. De tijden van ver voor onze relatie waren lastig en vervelend. Maar die tijden waren ook al lang geleden, en na jaren geleden te hebben aan een bloedend hart, waren we toch samen gekomen. En Carmella had de juiste pleister gevonden in de vorm van Manon. En dat was dus tegelijkertijd de basis voor onze vriendschap met het andere stel. Maar toch leer je nog steeds het een en ander van elkaar kennen wat je nog niet wist. Veelal kleine en onbelangrijke dingen. Maar soms ook iets wat er dan wel toe doet, en wat zowaar alles op het spel kon ...