Sex Onder De Tafel - Sex Verhalen

Sex Onder De Tafel

... doen, dus begon ik haar wat te plagen. Ik kietelde haar enkel, wreef langs haar knieën en haar dijen… Ze ging voortdurend anders zitten en deed wanhopig teken onder de tafel dat ik moest ophouden! Maar ik vond de situatie te grappig… en op een bepaald ogenblik ook te geil… om nog op te houden. Ik nam haar linkervoet stevig in mijn hand en maakte het riempje van haar schoen los. Ze spartelde tegen zoveel ze kon, maar ik liet niet los. Ik keek geil naar haar mooi gevormde voet en tenen, de rode lak die perfect haar nagels bedekte… Ik lag letterlijk, volledig uitgestrekt, aan haar voeten! Ik streelde haar zool, haar wreef, haar enkel... Dan kuste ik voorzichtig haar tenen en beet er zacht in. Er ging een rilling door haar lichaam. Ik dacht zelfs een lichte kreun te horen…

De directeur maakte een einde aan zijn betoog en ik hoorde hem naar buiten wandelen. Een paar seconden later, zag ik het woedende gezicht van Anaïs onder de tafel verschijnen:

‘Verdomme, smeerlap!’, siste ze me toe ‘wil je dat we onze job verliezen! Hoe is het in godsnaam mogelijk! Groot kind! Geef me mijn schoen terug. De vergadering begint binnen een paar minuten.’

Ik wist van geen ophouden. Als ik dan een kind was, zou ik me ook als een kind gedragen.

‘Kom hem maar halen!’, zei ik.

Ik nam de schoen tussen mijn tanden en kroop als een hondje naar het midden van de ruimte onder de tafel.

‘Ellendeling! Doe niet zo kinderachtig! Geef me mijn schoen! Ik kan hier toch niet op één schoen ...

... rondhuppelen, verdomme!’

‘Kom maar halen, schat!’

Ik hoorde haar vloeken en hard op de tafel slaan. Ze ging op handen en voeten zitten en begon met woedende blik naar me toe te kruipen. Haar witte hemdje viel daardoor open en ik zag haar twee dikke borsten bengelen. Ik voelde dat ik stijf werd. Anaïs was niet zo heel slank. Het kostte haar wat moeite om tot bij mij te geraken. Haar gezicht liep rood aan van boosheid en van inspanning. Ze rukte me vloekend de schoen uit mijn hand en wilde de terugtocht aanvatten, toen de eerste genodigden plots, zeker tien minuten te vroeg, binnenkwamen… We zagen vier of vijf paar benen.

Anaïs keek me verschrikt aan en ik zal wellicht hetzelfde gezicht hebben gezet.

‘Snel’, fluisterde ze.

‘Het is te laat’, hield ik haar vlug tegen, ‘wat gaan ze zeggen als we samen onder de tafel uitkruipen!’

‘Wat moeten we doen? Wat moeten we doen?’, fluisterde ze wanhopig, ‘ik moet verslag maken!’

‘We moeten blijven zitten’, zei ik even wanhopig, ‘we hebben geen keuze!’

Inmiddels waren er steeds meer stemmen te horen in de vergaderzaal en zagen we steeds meer benen van mannen en vrouwen rond de tafel. Iedereen stond nog recht en was luid aan het babbelen. Anaïs had tranen in haar ogen van ellende. Ik voelde me verschrikkelijk. Ik had schuld aan dit alles en kon niks doen om het op te lossen zonder haar ook belachelijk te maken. We hadden inderdaad geen andere keuze dan de hele vergadering hier stil te blijven zitten.

‘Allemaal jouw fout! Hoe ...