Mini - 29 - Sex Verhalen

Mini - 29

In de auto op weg naar huis was het de eerste tijd stil. We hadden we allebei iets om over na te denken. Bovendien was het druk op de weg en had ik alle aandacht voor het verkeer nodig. Maar in de buurt van Veldhoven gekomen werd het gelukkig wat rustiger.

We besloten om uit eten te gaan. Eerst thuis even omkleden, daarna buiten de deur eten.

Tijdens het omkleden ging de telefoon van Joline. “Hoi Ma… Ja, goed hoor… Ja, leuk, maar ik zal het even vragen voor de zekerheid...” Ze draaide zich naar me om. “Ma vraagt of we blijven slapen in Malden. Plaats genoeg. En dan kun jij ook een borrel drinken…” Ik knikte. “Leuk! Gezellig! “ “Kees vind het leuk en gezellig, Ma. Maar dat zal wel door die borrel komen, denk ik. Moeten we beddengoed of zoiets meenemen? Oké, doen we! Tot morgen!” Ze verbrak de verbinding en keek me aan.

“Jij moet een slaapzak en een luchtbed meenemen. Ik kan in mijn eigen kamer, op mijn ouwe bedje slapen, jij op de grond ernaast. Ga je dat redden?” Haar ogen twinkelden. “Dame, ik heb redelijk vaak in een slaapzak overnacht en zelfs zonder slaapzak. Dus ja, dat red ik wel. En als ik niet kan slapen kruip ik gewoon bij jou er in.” Ze giechelde. “En jij denkt dat wij synchroon kunnen slapen op mijn bedje? Dat kan de tweeling niet eens…” Ik zuchtte. “Oké, oké… ik zal me wel weer als vloerkleed gedragen.”

Ik kende in Eindhoven een paar aardige restaurants en samen kozen we een tapastentje uit. We kleedden ons snel om: Joline in een kort spijkerrokje ...

... en –jasje, ik trok een ‘lumberjack-overhemd’ aan met een spijkerbroek. Deze keer geen super-sjiek tenue.

Hoewel…Ik had even gespiekt toen Joline zich aankleedde en het beloofde wél wat. Haar rode BHtje scheen een beetje door onder haar witte T-shirt. En haar benen waren in een mooie rode panty gestoken. “Omdat ze daar misschien wél lange tafelkleden hebben…” zei Joline onderweg. Ik lachte inwendig, want ik wist dat ze die daar inderdaad hadden.

Eenmaal binnen gingen we achterin een hoekje, tegenover elkaar zitten. Joline boog zich naar me toe, hield de zoom van het tafelkleedje omhoog en keek me aan. “Jij wíst dit, schurk…” Ik keek onschuldig. “Hé, wat??” Ik voelde meteen haar schoen in mijn kruis. “Kijk niet zo naïef meneer, of er komt iets danig in de knel bij jou!”

Ik schudde mijn hoofd. “Voor de zoveelste keer: bluf.” Ik boog me naar haar toe en fluisterde: “Dan zou ik het voortaan alleen met m’n vingers moeten doen… En vingers spuiten niet! Denk daar maar even over na, dame.”

Ze frommelde even onder tafel en toen ik haar voet weer voelde had ze geen schoen meer aan. “Hmmm… Ik geef je het voordeel van de twijfel. Maar jij gaat het moeilijk krijgen hier, dat verzeker ik je!” Ze wreef met haar voet in mijn kruis en ik voelde wat groeien. “En thuis krijg je het nog véél moeilijker”, fluisterde ze. De bestelling werd even later gebracht en we konden lekker eten.

Joline zat me regelmatig met haar voeten te pesten. Ik kon niets terugdoen, want we zaten tegenover ...