Sint - Sex Verhalen

Sint

Geïrriteerd streek Femke een lok van haar kastanjebruine haar uit haar gezicht. Terwijl ze met opgetrokken knieën op de bank zat, probeerde ze uit alle macht haar kleine broertje te negeren. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe hij keer een elastiekje strak trok, om deze vervolgens zogenaamd naar haar te schieten. Automatisch moest ze, iedere keer als Martijn dit deed, met haar ogen knipperen, waar de kleine plaaggeest hartelijk om moest lachen. Ze rolde met haar ogen en keek de andere kant op. De zijkant van haar gezicht schermde ze af met haar hand, waardoor ze hem niet meer kon zien. Even bleef het stil en ze hoopte dat het getreiter van haar kleine broertje voorbij zou zijn. Plotseling hoorde ze het elastiekje waar hij voortdurend mee had zitten dreigen door de lucht suizen, waarna het haar met een pijnlijke tik op haar rechterwang raakte. Hoewel het slechts een seconde pijn deed, stonden de tranen direct in haar ogen. Ze veerde op als door een slang gebeten. Ze vloog naar haar broertje toe en hief haar hand boven haar hoofd, waarop het jochie wegdook.

“Kutjong!” siste ze.

Ze hoorde hem pesterig lachen en voelde hoe ze almaar kwader werd.

“Jij krijgt ècht niks van sinterklaas als je je zo gedraagt!” beet ze haar broertje toe. Hij schudde zelfverzekerd met zijn hoofd.

“Echt wel!”

Femke knarsetandde van woede.

“Zeker weten van niet,” zei ze zelfverzekerd. Ze leek even een spoor van twijfel te kunnen bespeuren in de gezichtsuitdrukking van de kleine ...

... pestkop.

“En waarom dan niet?” vroeg hij, proberend zijn stoerheid hoog te houden.

“Wil je weten waarom niet?” sneerde Femke het jongetje toe. Hij knikte. Een seconde hield ze in, om haar worden met een extra grote impact aan te laten komen.

“Jij krijgt niks van sinterklaas, omdat hij niet bestaat!”

Het huis was te klein geweest. Zowel haar vader als haar moeder waren woedend. Geen enkel begrip hadden ze gehad voor haar situatie. Natuurlijk had hij haar getreiterd, maar dat had haar niet het recht gegeven om haar broertje te vertellen dat de sint niet bestond. Althans, dat vonden haar ouders. En heel diep van binnen had ze zelf ook al een beetje spijt. Toen ze haar broertje zag huilen, bij hun vader op schoot, en ze zich kon herinneren hoe rotsvast haar geloof in de goedheiligman was geweest, wist ze dat ze een fout had gemaakt. Ze sputterde niet meer tegen toen haar moeder nog een keer tegen haar uitviel. Toen ze zich hardop afvroeg hoe ze dit had kunnen doen, één dag voor pakjesavond. Hoe het kon dat ze niet beter wist; ze was ten slotte “al” zeventien. En eerlijk is eerlijk, ze wist zelf ook niet meer hoe het over haar lippen was gekomen.

Ze zei sorry. En nog een tweede keer ook.

Toen ze echter, na twee keer haar excuses te hebben aangeboden, nog steeds boze blikken kreeg toegeworpen, besloot ze dat zowel zij als haar ouders een afkoelperiode nodig hadden. Ze liep naar de kapstok, pakte haar jas, ritste deze dicht, opende de voordeur en verdween in de koude ...