Mini - 18 - Sex Verhalen

Mini - 18

Donderdagochtend. We kleedden ons aan: Joline inderdaad een wat korter zwart rokje aan dan gewoonlijk en een wat transparante witte blouse met diep decolleté. Daar ging wel weer een shawltje overheen en een vest. “D’r zijn grenzen aan wat een receptioniste mag laten zien!” zei ze, toen ze haar vestje aandeed. “Maar vanavond mag je de knoopjes stuk voor stuk openmaken… voor vrienden van de receptioniste maakt zij uitzonderingen!”

Ik trok m’n blauwe nette pak aan. Dat was ook functioneel, want ik had ’s middags een bespreking met een vertegenwoordiging van de opdrachtgever. We reden naar Gorinchem. Onderweg zei ik: “Als ik jou was, zou ik maar lief zijn vandaag, want vanavond ga ik de boze directeur uithangen.” Ze keek me aan. “Dat mag, mits je me vanavond mee uit eten neemt in een héél deftig en duur restaurant, waar de wijn meer dan 400 euro per fles kost.” Ze lachte. En in Gorinchem aangekomen zoende ze me en zei vervolgens: “Kom, aan ’t werk! Jij 'iets technisch doen' en ik representatief zijn! ten slotte moet dat extravagant dure diner vanavond ergens van betaald worden!”

Samen liepen we de hal in, naar de koffiecorner. “Zóóóó…. Dát ziet er netjes uit samen! Valt er iets te vieren?” Angelique, de roodharige stagiaire, keek ons vragend aan. Joline zei: “Nee hoor, behalve dat het vandaag een mooie dag gaat worden.” “En ik vandaag nog een bespreking heb met een opdrachtgever, waarbij ik enigszins representatief moet overkomen”, zei ik. Even later gingen we aan het ...

... werk, Joline achter haar desk, Angelique met een diepe zucht richting IJskoningin en ik had een afspraak met mijn computer om een gelikte presentatie in elkaar te zetten.

Ik ging aan het werk en om twaalf uur pakte ik mijn boterhammen en ging met het team een rondje lopen. Joline ging deze keer niet mee; ze zat in haar eentje achter de desk. Toen we terugkwamen zat ze er nog steeds, nu druk telefonerend. Erg druk telefonerend zelfs. Ik bleef even wachten tot ze klaar was, maar ze legde haar hand over de hoorn en zei: “Ik om zo even naar je toe!” Ik stak een duim op en ging weer richting bureau.

Een kwartier later kwam ze binnen, sloot de deur achter zich en ging vlak voor me op mijn bureau zitten. “Kijk je een beetje uit? Als je iets verder naar achteren leunt heb je een boortoren in je achterwerk zitten..." Ze keek me aan, draaide zich om en keek op mijn scherm. Daar stond een 3D-tekening van een boorplatform op. Ik draaide de tekening totdat je er van bovenaf op keek. Joline schudde haar hoofd. "Nee, lijkt me niks... Ik ken andere zaken die daar véél beter in passen..." Ze knipoogde veelbetekenend. "Nu even serieus, Kees: ik kreeg net te horen dat het bedrijf van Zomers failliet is. Volgende week vrijdag moeten ze het pand verlaten hebben. De medewerkers hebben het zojuist ook gehoord; die zijn ontslagen. Moeten vanmiddag hun privé-spullen pakken; alles wat ze laten staan behoort dan tot de inboedel.” Ik floot even. “Dat zal schrikken zijn…”

Ze knikte. “Maar… er zijn ...