De Ondeugende Juffrouw - Sex Verhalen

De Ondeugende Juffrouw

Het was weer eens zover. De ouderavond van ons zoontje, op de basisschool. Ons zoontje wil zeggen, van mij en mijn ex. We waren al weer een paar jaar gescheiden maar hadden destijds wel samen besloten om ter wille van Thijs, onze zoon, samen zo veel mogelijk de zaken te behartigen die op hem van toepassing waren, zoals onder andere het samen bezoeken van deze ouderavonden. Het probleem in deze was echter de onbestendige wisselvalligheid van mijn ex, hetgeen ook een van de redenen van onze scheiding was geweest. Zo ook vandaag dus. Terwijl wij bijna aan de beurt zouden zijn was er nog geen teken van leven te bespeuren van mijn ex. Ik had al een paar appjes gestuurd maar nog steeds niks terugontvangen. En ja hoor, daar kwam de juf al aan om ons op te halen.

“Dag Henk, Liesbeth nog niet gearriveerd?” hoorde ik Karin vragen.

“Nee, ik weet ook niet waar ze blijft. Ik heb al geprobeerd om haar te bereiken, maar nog steeds niks terug gehoord. Zou je het erg vinden om eerst de andere ouders even af te handelen, misschien dat ze nog op komt dagen. Ik weet het ook niet anders.”

“Nee hoor. Ik heb nog twee ouderparen staan, dus als jij het niet erg vindt om te wachten tot ik die heb afgehandeld dan maakt het mij ook niet uit hoor,” lachte ze me toe en met een knipoog draaide ze zich om en wandelde naar het volgende wachtende ouderpaar. Daarbij verlustigde ik mij aan haar stevige volronde billen, en alsof ze het doorhad, vermoedde ik dat ze nog eens extra met haar kont ...

... wiegelde onder het voortschrijden. Toen ze bij de anderen was gearriveerd draaide ze zich nog even snel om en schonk mij nogmaals een stralende lach gecombineerd met een vette knipoog.

Het was dan ook een best leuke verschijning, die Karin. Met een paar pronte borsten in een net te strak zittende bloes, lange donkerrode haren en zoals vermeld, een prachtige kont. Ik schatte haar iets jonger dan ik, zo rond de twee- drieëndertig jaar. Verder wist ik eigenlijk niks over haar. Niet of ze getrouwd was, een relatie had of wat dan ook. Maar dat zou bijna niet kunnen missen met zo’n schoonheid. Die kon iedereen krijgen.

Ik zag haar weer in het klaslokaal verdwijnen met twee andere ouders en ik checkte weer even mijn telefoon. Nog steeds geen reactie.

‘Wat een kut’, dacht ik bij mezelf, ‘laat ze me hier weer verrekken’. Wat was ‘t ook een misselijke trut zo mee en dan.

Het liep al tegen tienen en ik zag dat ’t buiten al redelijk donker aan het worden was. Karin kwam al weer uit de klas, liep naar het laatste ouderpaar en terwijl ze mij ietwat vragend aankeek verdween ze terug in het lokaal. Tien, vijftien minuten later keerde ze weer terug en nam afscheid van de laatste ouders. Daarop kwam ze op mij toegelopen en ik zag hoe haar hand naar haar bloesje ging en ze de twee bovenste knoopjes losmaakte, mij ondertussen strak aankijkend.

“Zo Henk, nog steeds niets?” hoorde ik haar vragen.

“Nee, totaal geen reactie. Ik denk dat wij het dan maar samen moeten afhandelen,” zei ik ...