Avontuur in het avonduur - Sex Verhalen

Avontuur in het avonduur

Hieronder schrijf ik het allereerste verhaal dat ik ooit eens heb geschreven en dat ik na een hele lange tijd weer eens weder heb gevonden. Het stamt nog uit de tijd dat het internet nog in zijn kinderschoenen stond en waarin iedereen zich nog anoniem aanmeldde bij wat voor een site dan ook.

Flink in zichzelf mopperend trapte Jannie tegen de vrij sterke en zeer koude wind in op haar fiets, over de onbeschutte buitenweg.

Was ze verdorie dat hele eind tussen Balk en Elahuizen helemaal voor niets gereden. Het was trouwens ook wel verdraaid lastig dat haar zusje geen telefoon had, zodat zij haar komst niet had kunnen aankondigen.

Ze huiverde in haar veel te korte jasje dat ze eerder had aangetrokken toen het weer nog heerlijk en mooi was geweest. Het was nog zeker wel een dikke twintig minuten fietsen voor haar, voordat ze weer veilig thuis zou zijn.

Nou ja, veilig was ook het woord daarvoor niet. Want nu kon zij vanavond natuurlijk weer op haar rug gaan liggen. Het was nu eenmaal woensdag en dan moest Rinus weer eens van bil…

Oh, die sleur! Iedere woensdag en zaterdag, nu alweer zes jaar lang. En elke weer was het weer hetzelfde patroon. Nachtpon uit, achterover gaan liggen en haar benen wijd doen voor hem.

Dan stak hij die eeltachtige vinger van hem in haar pruim, haalde hem dan even wat heen en weer totdat hij vond dat zij daar weer lekker nat was en zei meestal op woensdag na zijn vaste biljartavond: “Nou, daar ben ik dan weer met mijn korte keu.” En op ...

... zaterdag, zo na het voetballen: “Zal ik dan nou maar eens eventjes eentje inschoppen.”

En na dat ruwe vingerspel van hem na zo’n twee minuten kroop hij er dan op en pompte dan razendsnel een kleine vijf minuten door.

Voor de vorm hijgde Jannie dan maar een beetje mee, zo een orgasme bij zichzelf suggererend.

Ja, dat was nog het allerergste ervan, dat komedie spelen.

En de volgende ochtend was het steevast: “En was het weer lekker gisterenavond, schat?”

Dan loog ze maar dapper van ja en was dan maar wat blij met haar drie of vier dagen rust.

Waarom was ze toch eigenlijk met die klootzak getrouwd? Verdomme!

Nu ging het ook nog eens regenen en niet zo zachtjes ook. Vloekend en tierend in zichzelf tornde Jannie tegen de wind op, die haar tot op haar botten toe verkleumde.

Door een bocht heen fietsend zag ze opeens een huis staan, daar kon ze misschien even wat zien te schuilen. Nog maar even flink wat doortrappen en toen was ze er.

Jannie smeet haar fiets in de heg die naast het huis stond en rende toen meer of meer naar haar veilige schuilplaats, het afdak dat vlak voor de voordeur zat.

Huiverend over haar hele lichaam wachtte zij daar de bui af.

Jannie werd opeens opgeschrikt door een auto die nu het stenen pad voor het huis opdraaide en vlak voor haar stopte. Een man stapte die wagen uit en vroeg niet al te onvriendelijk: “Goedenavond, staat u te schuilen?”

Bibberend knikte Jannie met haar hoofd van ja.

De man lachte. Hij opende de voordeur ...